stovepipe

[ˈstoʊvpaɪp]

n.

1) бляша́ны ко́мін, дымава́я труба

2) informal цылі́ндар -ра m. (капялю́ш)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

вадасцёк, ‑а, м.

1. Пакатае месца, па якім сцякае вада. // Прыстасаванне для сцёку вады (труба, жолаб).

2. Сістэма канаў, рышткоў, труб для адвядзення каналізацыйнай, грунтавой вады з населеных месц у прыродныя вадаёмы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

флюга́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.

1. Рухомая частка флюгера (у 1 знач.).

2. Флажок або іншы спецыяльны знак на шлюпцы, парусах, буйках і пад., які ўказвае на прыналежнасць да пэўнага судна.

3. Рухомая жалезная надстаўная труба, якая ўстанаўліваецца над дымавой або выцяжной трубой і аблягчае выхад дыму ў ветранае надвор’е.

|| прым. флюга́рачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Túte

f -, -n разм.

1) труба́, рог

2) разм. нос

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

кале́нчаты, ‑ая, ‑ае.

1. Які складаецца з некалькіх кален (у 3 знач.). Каленчаты вал. Каленчатая труба.

2. Які складаецца з каленцаў (у 2 знач.). Перад яго [Тапурыя] вачыма мільгалі пыльныя мяцёлкі, каленчатыя сцёблы. Самуйлёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каналізацыйны Kanalisatións-;

каналізацыйная труба́ Kanalisatiónsrohr n -(e)s, -röhre;

каналізацыйная се́тка Kanalisatiónsnetz n -es, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

зліўны́

1. zusámmengegossen;

2. (што служыць для зліва) Ábfluss-;

зліўна́я труба́ Ábflussrohr n -es, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

dren, ~u

м.

1. дрэнажная труба;

2. мед. дрэнаж (трубка)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

адгука́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

1. Скончыць гукаць. Адгукала труба, адмычалі каровы, ў полі пуста — ні голасу, ні аганька. Дудар.

2. каго-што; перан. Гукаючы, клічучы, вярнуць. Толькі еднасці сіла Долю нам адгукала. Бялевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Валто́рна ’музычны інструмент’ (КТС). Праз рус. валторна (Крукоўскі, Уплыў, 84) з ням. Waldhorn ’паляўнічая труба’ (Шанскі, 1, В, 12–13; Рудніцкі, 1, 302).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)