аблу́плены, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад аблупіць.

2. у знач. прым. Без верхняга слоя, без покрыва, аблезлы. Сашка заўсёды насіў з сабою гармонік: старэнькі, аблуплены, хрыпаты. Пянкрат.

•••

Ведаць як аблупленага гл. ведаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перазнаёміць, ‑млю, ‑міш, ‑міць; зак., каго.

Пазнаёміць паміж сабою ўсіх, многіх або каго‑н. аднаго з усімі, многімі. [Зося] зноў пачала бегаць то ў хату, то на веранду. Між гэтай справай сумела ўсіх перазнаёміць. Ваданосаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

успе́ецца, безас. зак.

Можна паспець, няма куды спяшацца. А чаму яны [каровы] такія мурзатыя ды лахматыя? Гэта бачыла і раней даярка, але неяк адкладвалася само сабою: ат, успеецца, пачышчу, мае не горшыя за іншых... Бялевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

forbear

I [fɔrˈber]

v.i., v.t. -bore, -borne, -bearing

1) устры́мвацца

2) быць цярплі́вым, вало́даць сабо́ю

3) Obsol. цярпе́ць; перано́сіць, перажыва́ць

II [ˈfɔrber]

гл. forebear

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

possessed

[pəˈzest]

adj.

1) апанта́ны (захапле́ньнем або́ нячы́стай сі́лай); ненарма́льны

2) (of) які́ вало́дае чым, які́ ма́е што

3) стры́маны, які́ вало́дае сабо́ю

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

вы́хадзец, ‑дца, м.

1. Той, хто перайшоў з аднаго сацыяльнага асяроддзя ў другое. Выхадзец з нізоў.

2. Прышэлец адкуль‑н.; перасяленец. Польскія народныя песні і казкі прынеслі з сабою на Навагрудчыну выхадцы з Велікапольшчы. Лойка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паўме́жак, ‑жка, м.

Разм. Тое, што і узмежак. На паўмежках і пры крушнях у полі раслі старыя развесістыя яблыні і грушы. Машара. Часам здаралася, што баба брала .. [Косцю] з сабою ў агарод. Садзіла на паўмежак. Грамовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

поко́нчить сов. ско́нчыць, пако́нчыць;

поко́нчить де́ло ми́ром ско́нчыць спра́ву мі́рам;

поко́нчим с э́тим раз навсегда́ ско́нчым гэ́та раз назаўсёды;

◊

поко́нчить с собо́й пако́нчыць з сабо́ю;

поко́нчить жизнь самоуби́йством ско́нчыць жыццё самагу́бствам.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

verábreden

1.

vt дагаво́рвацца, дамаўля́цца (аб чым-н.); узгадня́ць, абгавары́ць

2.

(sich) дамаўля́цца, угаво́рвацца

(між сабою)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

валу́н, ‑а, м.

Вялікі камень — абломак горнай пароды. Рухаючыся з поўначы на поўдзень, вялікія масы лёду драбнілі цвёрдыя пароды, цягнулі іх з сабою і пакідалі на сваім шляху буйныя валуны, дробныя каменні... і пясок. В. Вольскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)