Рэ- прыстаўка са значэннем ’аднаўленне або паўторнасць дзеяння; процілеглае дзеянне або супрацьдзеянне’ (ТСБМ). З лац. rě‑ (rěd‑) ’тс’ (Брукнер, 456).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ні..., прыстаўка.

Ужываецца пры ўтварэнні адмоўных займеннікаў і прыслоўяў, напрыклад: ніхто, нішто, нічый, нідзе, ніколі. // Аддзяляецца ад адмоўных займеннікаў пры спалучэнні з прыназоўнікамі. [Кухар] нікому не скардзіўся, ні на каго не наракаў і ні з кім не хацелася яму гаварыць. Крапіва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Präfix, Präfíx

n -es, -e прыста́ўка, прэ́фікс

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

дыс-, дыз-

(лац. dis-, гр. dys- = раз-, не-)

прыстаўка, якая абазначае парушэнне, разлад, страту чаго-н.; адпавядае па значэнні прыстаўкам раз-, не-.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Вы́дукаваць ’вывучыць, даць адукацыю’ (Нас.), вы́дукаць ’тс’ (Мат. Гом.). Да адукаваць, адукацыя, дзе а ўспрымаецца як прыстаўка або ў выніку сцягвання: выадукаваць > выдукаваць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Перадубе́ць (пірідубе́ць) ’моцна перакалець’ (Юрч. СНЛ). Да пера- (гл.) і дубе́ць, якое да дуб (гл.). Звычайна адубець, прыстаўка пера- перадае значэнне ’цалкам, поўнасцю’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

attachment [əˈtætʃmənt] n.

1. прывя́занасць, прыхі́льнасць; любо́ў;

a child’s strong attachment to his parents любо́ў дзіця́ці да сваі́х бацько́ў

2. адда́насць, ве́рнасць (ідэалам, ідэям, справе)

3. прыстасава́нне, прыла́да; прыста́ўка

4. прымацо́ўванне, прымацава́нне

5. прыкамандзірава́нне; стажыро́ўка

6. comput. залу́чнік (у электроннай пошце)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Áußen=

прыстаўка назоўнікаў, якая мае значэнне «знешні», «вонкавы»

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

prefix

[ˈpri:fɪks]

1.

n., Gram.

прыста́ўка f., прэ́фікс -а m.

2.

v.

ста́віць пе́рад

We prefix “Mr.” to a man’s name — Перад про́зьвішчам мужчы́ны мы ста́вім “Сп.”

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

фарма́нт

(лац. formans, -ntis = які ўтварае, фарміруе)

лінгв. 1) тое, што і афікс;

2) частка слова (прыстаўка, суфікс, інфікс), якая служыць для словаўтварэння і словазмянення.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)