Пры́шчыць 1 ’сушыць; пячы, грэць на гарачым; пражыць, смажыць; скварыць’, пры́шчаны ’высушаны’ (стаўб., З нар. сл.; навагр., Жыв. сл.; карэліц., зэльв., бярэз., лід., Сл. ПЗБ), пры́шчыцца ’пячыся, грэцца на вельмі гарачым; пражыцца’ (стаўб., З нар. сл.; ТСБМ), ’пакрывацца пупырышкамі (пра аладкі)’ (ст.-дар., Жыв. НС), пры́шчыцца ’пачынаць кіпець’ (Варл.). Укр. при́щити ’пячы’. Гл. пры́сак, прыску пры́скаць. Дзеяслоў утвораны ад асновы цяп. часу дзеяслова *pryskati. Беларуска-ўкраінская семантычная ізаглоса.
Пры́шчыць 2 ’шчымець, свярбець, часацца; пячы (пры адчуванні запаленчага працэсу на скуры)’ (Сцяшк., Скарбы), прышчэ́ць ’пячы, балець’ (маст., Сл. ПЗБ), пры́шчыцца ’пакрывацца прышчамі’ (ТС). Да прышч (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
freshen
[ˈfreʃən]
1.
v.t.
асьвяжа́ць, аднаўля́ць; ажыўля́ць
2.
v.i.
1) мацне́ць (пра ве́цер)
2) асьвяжа́цца
3) тра́ціць соль або́ сало́насьць
4) ацяля́цца, пачына́ць дава́ць больш малака́ (пра каро́ву)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
на́нава, прысл.
1. Не так, як раней, іначай, па-новаму. Пасля зімы чалавек пазнае зямлю нанава. Пташнікаў. Трэба было папраўляць літаральна ўсё.. — іначай кажучы, пісаць аповесць нанава, зусім другой танальнасці. Скрыган.
2. Яшчэ раз; зноў, спачатку. Песня непасрэдна абуджае пачуцці, змушае быццам нанава перажываць радасць, крыўду, нянавісць. Шырма. Гендарсан ціхенька ўстаў, адзеўся, пайшоў у кухню, памыўся халоднай вадой і адчуў сябе так бадзёра, нібы нанава нарадзіўся на свет. Чарнышэвіч. І ўсё-такі пачынаць жыццё нанава Максім Сцяпанавіч не мог. Карпаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
wytaczać
незак.
1. выкотваць, выкатваць;
2. (вадкасць) зліваць;
3. юр. прад(яўляць (іск); заводзіць, пачынаць, распачынаць (справу);
4. тэх. выточваць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
радо́к, -дка́ м.
1. ряд;
р. бу́льбы — ряд карто́феля;
2. строка́ ж., стро́чка ж.;
пачына́ць з но́вага радка́ — начина́ть с но́вой строки́ (стро́чки);
3. разг. (о причёске) пробо́р;
◊ чыта́ць памі́ж радко́ў — чита́ть ме́жду строк;
р. у р. — строка́ в строку́, стро́чка в стро́чку
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
bequémen
(sich) (mit D) задаво́львацца (чым-н.); (zu D з inf + zu) бра́цца за што-н., пачына́ць (што-н. рабіць)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
embark [ɪmˈbɑ:k] v. садзі́ць; садзі́цца на карабе́ль; грузі́ць; грузі́цца на карабе́ль
embark on [ɪmˌbɑ:kˈɒn] phr. v. пачына́ць (што-н.), бра́цца за (што-н. новае і цяжкае);
The country embarked on new radical reforms. Краіна пачала новыя радыкальныя рэформы;
embark on an adventure пуска́цца ў невядо́мае
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
мару́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; незак.
Рабіць што‑н. вельмі павольна, доўга не пачынаць якой‑н. справы. — Ідзі да брыгадзіра, запражы каня ды толькі не марудзь. Гроднеў. Каб паправіць становішча, трэба было хутчэй укараняць усе прапановы рабочых. А Булай чамусьці зноў марудзіў. Шыцік. // перан. Выказваць нерашучасць, быць нерашучым; муляцца. — Ёсць у мяне і больш складаная работа, але вельмі небяспечная. — сказаў Былінскі. — Якая? — Спецыяльная, — марудзіў з адказам Былінскі. — Рызыкаваць трэба. Гурскі. — Адчыняйце [веснічкі], дзядзька Іван, — падганяў Богдан Бобрыка, калі той марудзіў, пераступаючы з нагі на нагу. Дуброўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пры́ткі, ‑ая, ‑ае.
1. Скоры, хуткі, імклівы. Дзяўчына ішла прыткай хадой, як бы і не чуючы таго маленькага чамаданчыка, які яна несла ў руках. Краўчанка. // Вёрткі, спрытны. — Чаго гарланіш! У баі быў бы такі прыткі — не лямантаваў бы цяпер. М. Ткачоў. — А тут за сцяною куры. Хадзем, але каб толькі не павыскаквалі, яны ў нас прыткія. Галавач.
2. перан. Які прагне хутчэй дасягнуць чаго‑н., зрабіць што‑н. Да навукі прыткі [дзед], З тэхнікай дружыў. Зуёнак. — Ого, які прыткі! Можа праліцца кроў! Лепш не пачынаць [біцца]! — заўважыў нехта. Карпюк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
charity
[ˈtʃærəti]
n., pl. -ties
1) дапамо́га бе́дным, мі́ласьць f.
2) міласэ́рнасьць n., мі́ласьцівасьць
3)
а) дабрачы́ннасьць, дабрадзе́йнасьць f.
б) дабрачы́нная ўстано́ва
Charity begins at home — Дабрачы́ннасьць трэ́ба пачына́ць ад сябе́
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)