termination [ˌtɜ:mɪˈneɪʃn] n. fml

1. кане́ц; за вяршэ́нне;

the termination of a journey кане́ц падаро́жжа;

bring smth. to termination да ве́сці што-н. да канца́, зака́нчваць што-н.;

the termination of a lease сканчэ́нне тэ́рміну арэ́нды

2. med. або́рт

3. ling. канча́так (слова); канцава́я лі́тара або́ канцавы́ склад

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

wysiadka

ж. разм.

1. высадка;

2. перан. няўдача; канец

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

роково́й

1. уст. фата́льны, наканава́ны, су́джаны; ракавы́;

2. (гибельный) пагі́бельны;

роково́й исхо́д боле́зни пагі́бельны вы́нік (кане́ц) хваро́бы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́тупіцца, ‑туліцца; зак.

Стаць тупым. [Цімох] падняў.. [касу] да вачэй, памацаў лязо пальцамі, упэўніўся, што яно вытупілася, і пайшоў у канец пракоса па брусок. Капыловіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэлабла́сты

(ад гр. telos = канец + -бласты)

зародкавыя клеткі, з якіх фарміруецца мезадэрма ў першаснаротых.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

alpha [ˈælfə] n. а́льфа (1-я літара грэчаскага алфавіта)

♦

alpha and omega а́льфа і аме́га; пача́так і кане́ц; са́мае істо́тнае/гало́ўнае

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Ко́нцам ’абавязкова’ (КЭС, лаг.). Гл. канец.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

капе́ц, -пца́, мн. -пцы́, -пцо́ў, м.

1. Месца для захавання на зіму агародніны.

К. бульбы.

2. Насып са слупам як межавы знак.

На мяжы лесу з полем стаялі капцы.

3. Насып, курган.

4. звычайна мн. Смерць, пагібель, канец (разм.).

Тут яму і капцы.

|| прым. капцо́вы, -ая, -ае (да 1—3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

а́льфа

(гр. alpha)

першая літара грэчаскага алфавіта;

а. і амега — пачатак і канец, аснова ўсяго.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

forefoot

[ˈfɔrfʊt]

n., pl. -feet

1) пярэ́дняя ла́па

2) Naut. пярэ́дні кане́ц кі́ля (вадапла́ва)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)