аберажлі́вы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Поўны адчування небяспекі; засцярожлівы. Усё ж, як.. [Ганна] ні хацела, трывога не пакідала яе, прымушала глядзець наперад з непакоем і аберажлівай насцярожанасцю. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыхраі́зм, ‑у, м.

Спец. Двухколернасць, уласцівасць анізатропных цел (напрыклад, крышталяў) выяўляць розную афарбоўку ў белым святле ў залежнасці ад таго, у якім кірунку праз іх глядзець.

[Ад грэч. di — двойчы і chróa — колер.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ля́нуць ’паглядзець’ (Сцяшк.; в.-дзв., Сл. ПЗБ; віц., Нік. Очерки, 2). Да глядзе́ць (гл.). Аб знікненні г перад л гл. Карскі, 1, 371.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Назы́рны ’неадчэпны, надакучлівы’ (Сцяшк.). Няясна. Па структуры вельмі падобна да настырны; магчыма, да зырыць, зырыцца ’пільна ўглядацца’, што ў сваю чаргу *гыеіі ’глядзець’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

optimism [ˈɒptɪmɪzəm] n. аптымі́зм;

be full of optimism for the future быць по́ўным аптымі́зму нако́нт бу́дучыні; з аптымі́змам глядзе́ць у бу́дучыню

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

stíeren

vi пі́льна глядзе́ць, утаро́піцца (на каго-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

gáffen

vi утаро́піцца; глядзе́ць, разцвіўшы рот; вы́трашчыць во́чы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ánstarren

vt ува́жліва глядзе́ць, утаро́піцца (на каго-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

акуля́ры ед. нет очки́;

◊ наста́віць а. — втере́ть очки́;

глядзе́ць праз ружо́выя а. — смотре́ть сквозь ро́зовые очки́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

глумі́цца, глумлю́ся, глу́мішся, глу́міцца; незак. (разм.).

1. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Марна траціцца, псавацца.

Цяжка глядзець, як глуміцца дабро.

2. з каго-чаго. Здзекавацца, кпіць, насміхацца.

Г. з дзіцяці.

|| зак. зглумі́цца, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., зглу́міцца; зглу́млены (да 1 знач.).

|| наз. глум, -у, м. і глумле́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)