Вымыга́йла ’вымагальнік’ (Бяльк.). Ад вымагаць пры дапамозе суф. ‑айла. Адносна суфіксацыі параўн. выжымайла.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Нашчот ’наконт, пра’ (Бяльк., зэльв., Жыв. сл.). Запазычана з рус. насчет ’наконт, адносна’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
страфа́, ‑ы́; мн. стро́фы (з ліч. 2, 3, 4 страфы́), строф; ж.
У вершаскладанні — інтанацыйна-сэнсавае аб’яднанне некалькіх вершаваных радкоў, звязаных рыфмамі ці клаўзуламі. Байка [Багушэвіча] складаецца з чатырохрадковых строф з перакрыжаванай рыфмоўкай. Казека. // Адносна закончаная частка вершаванага твора. Я ні сабе, ні другу дараваць Больш не магу страфы ніводнай дрэннай. Панчанка. І Сцёпка стаў сам дэкламаваць некаторыя строфы, адступаючы ад тэксту. Колас. Строфы Купалы даводзілася сустракаць нават на сценах камер многіх астрогаў, куды толькі траплялі беларускія рэвалюцыянер ы. Таўлай.
[Грэч. strophē — кружэнне, абарот.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
арбі́та
(лац. orbita = каляіна, дарога)
1) астр. шлях, па якім нябеснае цела ці касмічны апарат рухаецца ў прасторы адносна другога нябеснага цела;
2) перан. сфера дзеяння, пашырэння чаго-н. (напр. а. ўплыву).
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
эпізо́д
(фр. épisode, ад гр. episodion = устаўка, дадатак)
1) выпадак, здарэнне, адзін з момантаў у ходзе падзей (напр. э. гісторыі, э. бою);
2) адносна закончаная частка мастацкага твора (напр. э. з рамана).
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
Ву́сяльніца ’вусень’ (навагр., Жыв. сл.). Да ву́сеніца (гл.); адносна суфіксацыі параўн. вучальнік (з вучаннік?).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Лабэра ’здаравяка’ (Мат. Маг.). Да лобі (гл.). Адносна экспрэсіўнага суф. -эра параўн. лабур (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Павіва́льніца ’павітуха (пустазелле)’ (Сцяшк. Сл.). Ад павівальныспавіць з суф. ‑іца. Адносна суф. параўн. павіліца.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Аўша́к ’аконны ці дзвярны вушак’ (Касп.). Гл. вушак, адносна фанетыкі параўн. аўдод, аўторы і інш.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ву́нашай ’бярэмя трасты’ (усх.-палес., Шур, вусн. паведамл.). Гл. вынашай ’тс’; адносна фанетыкі параўн. ву́зверыцца.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)