исполня́ющий

1. прич. які́ (што) выко́нвае; які́ (што) здзяйсня́е; см. исполня́ть​I;

2. прил. выко́нваючы;

исполня́ющий обя́занности выко́нваючы абавя́зкі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выко́нваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

1. Незак. да выканаць.

2. Строга прытрымлівацца чаго‑н. Выконваць законы. Выконваць санаторны рэжым.

3. Здзяйсняць, несці грамадзянскія абавязкі. Выконваць службу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

back-seat [ˌbækˈsi:t] n. ме́сца зза́ду

♦

a backseat driver iron. чалаве́к, які́ хоча кантралява́ць то́е, што не ўвахо́дзіць у яго́ абавя́зкі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

fulfil [fʊlˈfɪl] v. BrE выко́нваць, здзяйсня́ць;

fulfil a promise выко́нваць абяца́нне;

fulfil one’s duties выко́нваць свае́ абавя́зкі;

fulfil oneself рэалізава́ць свае́ магчы́масці

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

выко́нваючы,

1. ‑ая, ‑ае. Дзеепрым. незал. цяпер. ад выконваць.

2. ‑ая, ‑ае; у знач. прым. Які выконвае што‑н. Выконваючы абавязкі.

3. Дзеепрысл. незак. цяпер. ад выконваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

павызнача́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Разм. Вызначыць — пра ўсё, многае або пра ўсіх, многіх. Павызначаць абавязкі. Павызначаць цэны. Павызначаць маршруты. Павызначаць дзяжурных. Павызначаць межы слупамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выда́тнік, ‑а, м.

1. Навучэнец, які мае выдатныя адзнакі па ўсіх прадметах вучэбнага плана.

2. Той, хто выконвае сваю работу, абавязкі на выдатна. Выдатны баявой і палітычнай падрыхтоўкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паўнапра́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які мае ўсе правы. Андрэю часова прыйшлося замяніць брыгадзіра шостай брыгады, які паехаў адпачываць на поўдзень. Атрымаўшы такія абавязкі, хлапец адразу адчуў сябе паўнапраўным калгаснікам. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

флі́гель-ад’юта́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Афіцэр у свіце цара, імператара, які выконваў абавязкі ад’ютанта, або афіцэр для даручэнняў пры камандуючым арміяй у царскай Расіі. // Асоба ў гэтым чыне.

[Ням. Flügel-adjutant.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

vest​2 [vest] v.

1. fml (in, with) усклада́ць (абавязкі), дава́ць (права);

vest smb. with authority надзяля́ць каго́-н. ула́даю

2. eccl. адзява́ць (рызу)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)