Verbum

гваяко́л

(ад гваяк)

арганічнае злучэнне араматычнага рада, метылавы эфір піракатэхіну, які змяшчаецца ў букавым дзёгці, гваякавай смале і інш.; выкарыстоўваецца ў медыцыне.

геафі́ты

(ад геа- + -фіты)

травяністыя расліны, у якіх органы вегетатыўнага аднаўлення развіваюцца ў глебе (напр. бульба, цыбуля i інш.); належаць да крыптафітаў.

гідразі́н

[ад гідр(аген) + аз(от)]

хімічнае злучэнне вадароду з азотам, бясколерная вадкасць, якая дыміцца на паветры; выкарыстоўваецца для вырабу пластмас, як элемент рэактыўнага паліва і інш.

гідраізаля́цыя

(ад гідра- + ізаляцыя)

забеспячэнне будаўнічых канструкцый ад пранікнення вады, а будаўнічых матэрыялаў ад уздзеяння хімічна агрэсіўных вадкасцей, сцёкавых водаў і інш.

дыдактагені́я

[ад дыдакт(ыка) + -генія]

негатыўны псіхічны стан вучня, выкліканы парушэннем педагагічнага такту з боку выхавальніка (настаўніка, трэнера); выяўляецца ў фрустрацыі, страху, прыгнечаным настроі і інш.

дыяпіры́зм

(ад гр. diapeiro = пранізваю)

працэс выдаўлівання пластычных асадачных горных парод (солей, гліны і інш.) больш цвёрдай тоўшчай, што ляжыць над імі.

дэлега́цыя

(лац. delegatio)

група асоб, выбраных або ўпаўнаважаных якім-н. калектывам, арганізацыяй, дзяржавай у якасці прадстаўнікоў на з’езд, канферэнцыю, перагаворы і інш.

іаніза́тар

(ад іанізаваць)

1) тое, што выклікае іанізацыю (рэнтгенаўскія прамяні, гама-прамяні і інш.);

2) прыбор для іанізацыі (напр. паветра ў памяшканні).

інсі́гніі

(лац. insignia)

знакі вышэйшай улады (скіпетр, залатая дыядэма і інш.) у рымскіх імператараў; знакі адрознення вышэйшых магістратаў 1 у час рэспублікі.

кало́ід

(ад гр. kolla = клей + -оід)

некрышталізаванае рэчыва (бялок, крухмал, клей і інш.), растворы якога не праходзяць праз жывёльныя і раслінныя перапонкі.