Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
абало́нне
1. Лужок, які прылягае да возера або да яго плавоў, заваняў (гл.), аднолькава даступных для касьбы і пашы (Віц.Нік. 1895); заліўное месца, луг каля ракі (Нас. АУ, Рэч.). Тое ж абалонье (Стол.).
2. Адкрытае роўнае месца; плошча, луг (Нас. АУ).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
пацямне́ць dúnkel wérden; sich verdúnkeln, sich verfínstern;
яго́ твар пацямне́ў sein Gesícht wurde fínster;
у мяне́ пацямне́ла ў вача́х mir wúrde schwarz vor Áugen
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
напіса́ны (áuf)geschríeben;
◊ у яго́ на лбе напіса́на es steht ihm auf der Stirn [ins Gesícht] geschríeben;
яму́ на раду́ было́ напіса́на es war sein Schícksal
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
адто́чаны
1. geschärft, geschlíffen; gespítzt (аловакі г. д);
2. (дасканалы па форме) geschlíffen, geféilt; wóhlgeformt;
сло́вы ў яго адто́чаны séine Wórte sind tréffend
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
скруці́ць
1. (ніткуі г. д) (zusámmen)dréhen vt;
2. (звязаць) zusámmenbinden* vt;
3.разм:
яго́ скруці́ла хваро́ба die Kránkheit hat ihn arg mítgenommen
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
сцяцьIIразм (сціснуць) zusámmenpressen vt;
сця зу́бы die Zähne zusámmenbeißen*;
ад стра́ху ў яго́ сцяла го́рла die Angst schnürte ihm die Kéhle zu
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Аршэ́нец ’нязлосная лаянка да блізкага чалавека’ (тураў., Выгонная, вусн. паведамл.). Няясна, магчыма, ад ліг. aršùs ’суровы; благі’, ’горшы’ (LKŽ, Фрэнкель, 16–17) і яго паходных (ařšiai, aršỹn), але супраць геаграфія.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ На́кальны ’упарты, свавольнік, разбэшчаны, дураслівы, непаслухмяны (пераважна пра дзяцей падросткаў)’ (бялын., Янк. 3.). З *на‑коль‑ны, да кол, г. зн. ’варты, каб пасадзіць яго на кол’, параўн. накольнік (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Паўхе́ніч ’удар па вуху; аплявуха’ (Нас.). Спачатку ⁺паўхень (з па і ву́ха), пазней далучыўся суфікс аддзеяслоўных назоўнікаў ‑іч (параўн. пацягавіч, перабірыч), таму што ў слове скрытна існуе дзеянне, яго вынік.