індывідуа́льнасць

(ад індывідуальны)

1) асаблівасці характару і псіхічнага складу, якія адрозніваюць адзін індывідуум ад другога;

2) асоба, індывідуум.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ініцыя́тар

(фр. initiateur, ад лац. initiator)

асоба, група асоб або арганізацыя, якім належыць пачын у якой-н. справе.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

камітэ́нт

(лац. committens, -ntis = які даручае)

асоба, якая даручае камісіянеру заключыць якую-н. здзелку (куплю, продаж і інш.).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

кантралёр

(фр. controleur)

службовая асоба, якая правярае каго-н., што-н., кантралюе чьпо-н. дзейнасць (напр. аўтобусны к.).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

магістра́нт

(с.-лац. magistrans, -ntis, ад лац. magistrate = вучыць)

асоба, якая рыхтуецца да абароны дысертацыі на ступень магістра.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

парвеню́

(фр. parvenu)

уст. асоба, якая хутка дасягнула высокага службовага становішча або прабілася ў вышэйшыя слаі грамадства; выскачка.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

chancellor [ˈtʃɑ:nsələ] n.

1. ка́нцлер

2. дзяржа́ўная/юрыды́чная асо́ба;

the Chancellor of the Exchequer міні́стр фіна́нсаў (у Вялікабрытаніі);

the Lord Chancellor/the Lord High Chancellor вярхо́ўны суддзя́ (і старшыня палаты лордаў)

3. прэзідэ́нт універсітэ́та

4. рэ́ктар (ганаровы)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

візіцёр

(фр. visiteur)

асоба, якая робіць візіт; наведвальнік.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

ло́цман, ‑а, м.

1. Асоба, якая добра ведае мясцовыя ўмовы плавання і праводзіць судны па фарватэры. Морскі лоцман. Рачны лоцман. □ Салул і яго сябры .. здолелі правесці карабель там, дзе не правёў бы яго самы спрактыкаваны лоцман. «Полымя».

2. Невялікая марская рыба сямейства стаўрыдавых, якая суправаджае на далёкія адлегласці караблі і буйных рыб.

[Гал. loodsman.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прапаве́днік, ‑а, м.

1. Распаўсюджвальнік якога‑н. веравучэння. Сектанцкія прапаведнікі. // Той, хто гаворыць пропаведзь (у 2 знач.).

2. перан.; чаго. Асоба, якая распаўсюджвае, прапагандуе якія‑н. погляды, ідэі і пад. [Нявідны] ведае, хто з’яўляецца прапаведнікам гэтай гарманічнасці жыцця не толькі ў прыродзе, але і ў людскім грамадстве, каму і для чаго патрэбна яна. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)