плебе́й

(лац. plebeius = просты народ)

1) палітычна бяспраўны чалавек з ніжэйшых класаў у Стараж. Рыме;

2) чалавек недваранскага паходжання, выхадзец з простага народа (у буржуазна-дваранскім асяроддзі).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

падвярэ́дзіцца, ‑джуся, ‑дзішся, ‑дзіцца; зак.

Разм. Натрудзіцца, натаміцца, да болю. Чалавек падвярэдзіўся.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

невыда́тны, ‑ая, ‑ае.

Які нічым не вылучаецца сярод іншых; непрыкметны. Невыдатны чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

незлапа́мятны, ‑ая, ‑ае.

Які не помніць крыўды, зла; памяркоўны. Чалавек ён незлапамятны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

папо́віч, ‑а, м.

Разм. Сын папа; чалавек, які паходзіць з духоўнага роду.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аба́члівы, ‑ая, ‑ае.

Асцярожны, разважлівы, прадбачлівы. Абачлівы чалавек. // Абдуманы, узважаны. Абачлівы ўчынак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бездако́рны, ‑ая, ‑ае.

Які не выклікае дакору; беззаганны. Бездакорны чалавек. Бездакорная праца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бяздо́льнік, ‑а, м.

Разм. Той, у каго няма шчаслівай долі; нешчаслівы чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каналу́п, ‑а, м.

Разм. пагард. Чалавек, які здзірае шкуру з нежывых коней.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каніба́л, ‑а, м.

Кніжн.

1. Людаед.

2. перан. Незвычайна жорсткі, люты чалавек.

[Фр. cannibale з ісп.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)