каэфіцые́нт

(лац. coefficiens, -ntis = які ўтварае)

1) лікавы множнік у алгебраічным выразе;

2) велічыня, якая колькасна вызначае якую-н. уласцівасць фізічнага цела (напр. к. цеплаправоднасці).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

эксцэ́нтрыка

(с.-лац. excentricus, ад лац. ех = з, па-за + centrum = цэнтр)

1) уласцівасць эксцэнтрычнага;

2) жанр тэатральнага, цыркавога спектакля, пабудаваны на выкарыстанні эксцэнтрычных прыёмаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

зблы́танасць, ‑і, ж.

Уласцівасць і стан зблытанага. Зблытанасць думак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

згра́бнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць зграбнага. Зграбнасць фігуры. Зграбнасць рухаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

знішча́льнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць знішчальнага. Знішчальнасць удару. Знішчальнасць погляду.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

забру́джанасць, ‑і, ж.

Уласцівасць і стан забруджанага. Забруджанасць вады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

загартава́насць, ‑і, ж.

Уласцівасць загартаванага. Загартаванасць сталі. Загартаванасць арганізма.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

замару́джанасць, ‑і, ж.

Уласцівасць замаруджанага. Замаруджанасць рухаў. Замаруджанасць развіцця.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зано́рыстасць, ‑і, ж.

Спец. Уласцівасць занорыстага (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вя́зкасць, ‑і, ж.

Уласцівасць вязкага. Вязкасць гліны. Вязкасць масла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)