неа...

Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае па значэнню слову «новы» (не старадаўні), напрыклад: неалагізм, неакласіцызм, неадарвінісцкі.

[Ад грэч. neos — новы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

недада́ча, ‑ы, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. недадаць.

2. Частка чаго‑н., якой нехапае да поўнай выдачы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падбру́шнік, ‑а, м.

Частка вупражы — рэмень, які працягваецца пад брухам каня ад адной аглоблі да другой. Завязаць падбрушнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паліт...,

Першая састаўная частка складаных і складанаскарочаных слоў, якая адпавядае па значэнню слову «палітычны», напрыклад: палітграмата, палітшкола, палітрук.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паўво́страў, ‑рава; мн. паўастравы, ‑оў; м.

Частка сушы, якая з трох бакоў абмываецца вадой. Польскі паўвостраў. Балканскі паўвостраў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

полі..., (а таксама палі...).

Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае па значэнню слову «многа», напрыклад: полівітаміны, полімарфізм.

[Ад грэч. poly.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прама...,

Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае па значэнню слову «прамы» (у 1 знач.), напрыклад: прамавугольнік, прамавугольны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыватна...,

Першая састаўная частка складаных слоў, якая па значэнню адпавядае слову «прыватны» (у 1 знач.), напрыклад: прыватнагаспадарчы, прыватнакапіталістычны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

псеўда...,

Першая састаўная частка складаных слоў, якая мае значэнне: «несапраўдны», «надуманы», «ілжывы», напрыклад: псеўдакласіцызм, псеўдамарфоза, псеўдакіслата, псеўдамастацтва, псеўданавука.

[Ад грэч. pseudos — вымысел, хлусня.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пуансо́н, ‑а, м.

Спец.

1. Верхняя пукатая частка штампа для апрацоўкі металу ціскам.

2. Тое, што і пунсон.

[Фр. poinçon.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)