батанізава́ць

(ням. botanisieren = збіраць расліны, ад гр. botane = трава)

збіраць расліны з мэтай іх вывучэння; гербарызаваць.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Mala herba cito crescit

Дрэнная трава хутка расце.

Плохая трава быстро растёт.

бел. Дрэнны прыклад заразлівы. Пустазелле расце нясеянае. Доб­рую траву людзі сеюць, а дрэнная сама расце. Дурняў не сеюць, а самі родзяцца.

рус. Худая трава скоро растёт. Сорная трава быстро растёт. Дураков не сеют, не жнут, а сами родятся.

фр. Mauvaise herbe est tôt venue (Плохая трава растёт быстро).

англ. Fools grow without watering (Дураки растут без поливки).

нем. Narren wachsen unbegossen (Дураки вырастают без поливки).

Шасцімоўны слоўнік прыказак, прымавак і крылатых слоў (1993, правапіс да 2008 г.)

пустазелле, зелле, трава; пустазёл (разм.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

прыле́гчы (да чаго і без дап.) сов., в разн. знач. приле́чь;

п. адпачы́ць — приле́чь отдохну́ть;

трава́ ~лягла́ да зямлі́ — трава́ прилегла́ к земле́;

суке́нка до́бра ~лягла́ да фігу́ры — пла́тье хорошо́ прилегло́ к фигу́ре

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

аслі́злы, ‑ая, ‑ае.

Пакрыты сліззю, граззю; коўзкі. Іліко шараваў аслізлыя бочкі, тужыў і зрэдку плакаў. Самуйлёнак. Трава была мокрая, аслізлая. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ма́ннік, ‑а, м.

Шматгадовая кармавая трава з вялікімі, падобнымі на мяцёлкі суквеццямі, якая расце каля вады і ў нізінах, багатых вільгаццю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

herbage

[ˈɜ:rbɪdʒ]

n.

1) зёлкі coll.

2) трава́ f.

3) зялёнае лі́сьце і сьцёблы расьлі́наў

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

бучне́ць, ‑ее; незак.

Рабіцца бучным. У даліне бушавала яблыневая квецень, бучнела трава, расцвіталі краскі, звінелі халодныя і празрыстыя ручаі ў траве. Хомчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́кашаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад выкасіць.

2. у знач. прым. На якім скошана трава і пад. Выкашаная лапіна сенажаці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́мачыцца, ‑чуся, ‑чышся, ‑чыцца; зак.

Разм. Стаць мокрым; змокнуць. Трава была росная, халодная. Паўзучы па ёй, я вымачыўся па самыя вушы. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)