bloodthirsty

[ˈblʌd,Өɜ:rsti]

adj.

крыважэ́рны; схі́льны да забо́йстваў; жо́рсткі, лю́ты

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

incline​2 [ɪnˈklaɪn] v.

1. fml схіля́ць; схіля́цца; нагіна́цца;

incline the head схіля́ць галаву́

2. : be inclined быць схі́льным; мець схі́льнасць;

I am inclined to believe her. Я схільны верыць ёй;

The boy is inclined to be lazy. Хлопец схільны да ляноты.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

шальмава́ты, ‑ая, ‑ае.

Разм. Схільны да шальмоўства, хітрасці; хітраваты. Шальмаваты чалавек. // Які выражае шальмоўства, хітрасць. Шальмаваты выгляд.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гумары́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

1. Аўтар або выканаўца гумарыстычных твораў.

2. Чалавек, схільны да гумару.

|| ж. гумары́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. гумары́сцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

apoplectic [ˌæpəˈplektɪk] adj.

1. раз’ю́шаны, раззлава́ны

2. med., dated апаплексі́чны, схі́льны да апапле́ксіі;

an apoplectic attack/fit апаплексі́чны ўдар

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Ва́бкі ’лёгка прынаджвальны; схільны прыцягваць, спакушаць’ (Гарэц.), вабка ’прыцягальна’ (Др.-Падб., 24), вабка ’спакушальны’ (Гарэц.). Да вабіць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Райда́к ’балбатун’ (лід., Сл. ПЗБ). Асабовы назоўнік з семантыкай ’схільны да пэўнага дзеяння’, параўн. спявак. Гл. рэйдаць, райдоліць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

зва́длівы, ‑ая, ‑ае.

Разм.

1. Які мае адносіны да звадкі. Звадлівыя адносіны.

2. Схільны да звадак. Звадлівы чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

авантуры́ст

(ад фр. aventure = прыгода)

чалавек, схільны да авантур, беспрынцыповы дзялок, прайдзісвет.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

трука́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Чалавек, які выконвае трукі (у 1 знач.).

2. Чалавек, схільны да трукацтва (разм.).

|| ж. трука́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.

|| прым. трука́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)