bottleneck

[ˈbɑ:təlnek]

n.

1) ры́льца бутэ́лькі

2) ву́зкі прахо́д або́ ву́ліца

3) зато́р -у m.; перашко́да f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

thoroughfare

[ˈӨɜ:roʊfer]

n.

1) прахо́д, прае́зд -у m., прае́зная даро́га

2) гало́ўная даро́га або́ аўтастра́да

•

- no thoroughfare

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

aisle

[aɪl]

n.

1) прахо́д -у m. (паміж рада́мі крэ́слаў)

2) прыдзе́л -а m., бакавы́ нэф (царквы́)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

◎ *Пралоз, пролаз ’месца выхаду вады між кустоў у час разліву’, ’праход у лазе для рыбы (у жаку)’ (ТС). З пралаз (гл. пралаза, лазіць) з гіперкарэктным дыялектным о на месцы а і ад’ідэацыяй да лаза (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Schlupf

m -es, Schlüpfe

1) прахо́д, прала́з

2) прыста́нішча, прыту́лак

3) бант, сту́жка (у валасах)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

pass​1 [pɑ:s] n.

1. зда́ча экза́мену

2. про́пуск; па́шпарт;

a boarding pass паса́дачны тало́н (на самалёт)

3. sport перада́ча, пас

4. прахо́д, ву́зкая ву́ліца

5. цясні́на;

a mountain pass го́рны перава́л/перахо́д

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

го́рваль Вузкі праход праз высокае месца, прамыты вадой (Рэч.).

□ в. Горваль Рэч.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Ла́ўра ’назва буйнога мужчынскага манастыра’ (ТСБМ), рус. лавра, ст.-рус. лавра, ст.-слав. лавра з с.-грэч. λαύρα ’манастыр, келля’ < ст.-грэч. λαύρα, эп.-іон. λαύρη ’вуліца, завулак’, ’праход у лагчыне, цясніне’ (Фасмер, Этюды, 108; Бернекер, 1, 695; Слаўскі, 5, 56).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гнілу́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

1. Абломак гнілога, спарахнелага дрэва; гніляк (у 1 знач.). Адчыніў [Міхалка] стрэшку вулля, рассунуў рамкі, каб быў вольны праход пчолам, насыпаў у дымар сухіх гнілушак і падпаліў іх, надзеў сетку. Якімовіч.

2. Гнілая, ляжалая груша. Самотныя пчолы лёталі, кружыліся вакол спелых ігруш-гнілушак. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адту́ліна, ‑ы, ж.

Адкрытае пустое месца ў чым‑н. суцэльным; дзірка, шчыліна, праход, пройма. Праз адтуліну ў дзвярах прабіваўся сцюдзёны струмень. Савіцкі. Антось падбег да акна, спіной засланіў разбітую шыбу і азірнуўся, шукаючы вачыма рэч, якая б магла заткнуць адтуліну. Мележ. [Казік] нават чуў, як два разы скрыгануў ключ у адтуліне замка. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)