мнагасло́йны, ‑ая, ‑ае.

Які складаецца з некалькіх або многіх слаёў. Мнагаслойныя горныя пароды.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нефелі́навы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да нефеліну, складаецца з нефеліну. Нефелінавыя пароды.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пераслаі́цца, ‑слоіцца; зак.

Легчы, размясціцца слаямі. Пераслаілася гліна з пяском. Пераслаіліся горныя пароды.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

элювія́льны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да элювію; складаецца з элювію. Элювіяльныя пароды.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пу́льпа, -ы, ж. (спец.).

1. Рыхлая злучальная тканка, якая запаўняе поласць зуба.

2. Сумесь вады і грунту або горнай пароды, якая атрымліваецца пры земляных і горных работах гідраўлічным спосабам.

3. Зробленая і разрэджаная руда.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сто́йкі, -ая, -ае.

1. Які не слабее; трывалы, устойлівы.

Стойкія пароды.

С. водар.

2. перан. Які цвёрда прытрымліваецца якіх-н. поглядаў, думак і пад.; паслядоўны.

Стойка (прысл.) трымацца.

С. характар.

|| наз. сто́йкасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кангламера́тны, ‑ая, ‑ае.

Які складаецца з кангламерату (у 2 знач.). Кангламератны пласт горкай пароды.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

леўрэ́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Пакаёвы сабачка з пароды хартоў.

[Фр. levrette.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падго́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да падгону (у 2 знач.). Падгонныя пароды дрэў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

плутані́зм, ‑у, м.

Тэорыя, погляд, паводле якіх усе горныя пароды з’яўляюцца вынікам плутанічных працэсаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)