псава́ць несов.

1. по́ртить; (механизм и т.п. — ещё) поврежда́ть;

п. праду́кты — по́ртить проду́кты;

п. радыёпрыёмнік — по́ртить (поврежда́ть) радиоприёмник;

2. (приводить в болезненное состояние, ослаблять) по́ртить, расша́тывать, расстра́ивать;

3. (ухудшать, делать скверным) по́ртить;

4. (воспитанием, дурным влиянием) по́ртить;

5. (безобразить) уро́довать;

◊ п. кроў — (каму) по́ртить кровь (кому);

п. не́рвы — по́ртить не́рвы;

п. ма́рку — по́ртить ма́рку;

стары́ вол баразны́ не псуе́ — ста́рый вол борозды́ не по́ртит;

паршы́вая аве́чка ўсю чараду́ псуе́ — посл. парши́вая овца́ всё ста́до по́ртит;

няма́ чаго́ ко́замі се́на п. — не́чего ко́зами се́но трави́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

szarpać

незак.

1. (і)рваць; драць; раздзіраць;

2. тармасіць; тузаць; торгаць;

szarpać kogo za włosy (rękaw) — тузаць (торгаць) каго за валасы (рукаў);

szarpać komu nerwy — матаць (вымотваць) каму нервы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

дзе́йнічаць несов.

1. де́йствовать;

дз. самасто́йна — де́йствовать самостоя́тельно;

у го́радзе ~чала падпо́льная арганіза́цыя — в го́роде де́йствовала подпо́льная организа́ция;

2. (быть в исправности) де́йствовать, рабо́тать;

машы́на не ~чае — маши́на не де́йствует (не рабо́тает);

3. (владеть) де́йствовать;

спры́тна дз. вёсламі — ло́вко де́йствовать вёслами;

4. (оказывать влияние) де́йствовать, влия́ть;

вымо́ва на яго́ не ~чае — вы́говор на него́ не де́йствует (не влия́ет);

5. (чым на што) подверга́ть де́йствию (чего что);

дз. святло́м на раслі́ну — подверга́ть расте́ние де́йствию све́та;

◊ дз. на свой страх і ры́зыку — де́йствовать на свой страх и риск;

дз. на не́рвы — де́йствовать на не́рвы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

wytrzymać

wytrzyma|ć

зак.

1. вытрымаць, выцерпець;

~ć ból zęba — вытрымаць зубны боль;

nie ~ł nerwowo — у яго не вытрымалі нервы;

2. пратрымаць;

~ć kogo za drzwiami — пратрымаць каго за дзвярыма

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

узбуджа́ць, узбудзі́ць

1. (выклікаць) errégen vt, ánregen vt, hervórrufen* vt, réizen vt;

узбуджа́ць падазрэ́нне Verdácht errégen [hervórrufen*];

2. (настройваць каго-н супраць чаго-н) áufreizen vt; áufstacheln vt; áufwiegeln vt (падбухторваць);

3. (прывесці ў стан нервовага пад’ёму) áufstacheln vt, áufpeitschen vt;

узбуджа́ць не́рвы die Nérven réizen;

узбуджа́ць хада́йніцтва ein Gesúch éinreichen;

узбуджа́ць зыск [іск, спра́ву] юрыд éinen Prozéss ánstrengen, ein Verfáhren [éine Kláge] éinleiten

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

адка́з ​1, ‑у, м.

1. Выкліканыя пытаннем або зваротам словы, выказаныя вусна ці пісьмова. Даць адказ. Ухіліцца ад адказу. □ Я ў той жа дзень, мой дарагі татуля, Пішу табе свой франтавы адказ. Астрэйка. // Расказванне вучнем урока; выклад матэрыялу на пастаўленае пытанне. Грунтоўны адказ.

2. Пачуццё, рэакцыя; водгук (у 4 знач.). Адказ жывога арганізма на раздражненне. // Выкліканыя чым‑н. дзеянні, учынкі. Калектывізацыя была адказам на многія жыццёвыя пытанні і грамадскія праблемы. Адамовіч.

3. Вынік рашэння матэматычнай задачы, прыкладу. Адказ сышоўся.

4. Тое, што і адказнасць (у 1 знач.). За зло мы ўсе адказ нясём... Колас.

адка́з ​2,

У выразе: да адказу — да нельга, да канца. Мы цішком прытаіліся ля дзвярэй, а сэрца ў кожнага трывожна стукацела і нервы наструніліся да адказу. С. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Nerv

m -s i -en [-fən i -vən], -en [-fən i -vən] нерв

die ~en behálten* — не тра́ціць самавало́дання, не бянтэ́жыцца, захо́ўваць спако́й

~en háben — нервава́цца

j-m auf die ~en fállen* [géhen*] — дзе́йнічаць каму́-н. на не́рвы

das geht mir auf die ~en — гэ́та мяне́ раздражнце

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ángreifen

*

1.

vt

1) хапа́ць, бра́ць

2) напада́ць, атакава́ць

3) натамля́ць, знясі́льваць

die Árbeit ~ — бра́цца за пра́цу

das greift die Nérven an — як гэ́та дзе́йнічае на не́рвы

4)

j-s Éhre ~ — закрана́ць чый-н. го́нар

2.

(sich) працава́ць, не шкаду́ючы сіл

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

гу́ба, ‑ы, ж.

Тоўсты, у форме капыта грыб, які паразітуе на дрэвах; чага.

губа́ ​1, ‑ы́; мн. гу́бы, гу́б, Д ‑а́м; ж.

Скурна-мускульная рухомая складка, якая ўтварае край рота. Верхняя губа. Ніжняя губа. Сціснуць губы. Цмокаць губамі.

•••

Заячая губа — прыроджанае ненармальнае раздваенне верхняй губы ў чалавека.

З пенай на губах гл. пена.

Малако на губах не абсохла у каго гл. малако.

Надзьмуць губы гл. надзьмуць.

Развесіць губы гл. развесіць.

губа́ ​2, ‑ы́; мн. гу́бы, губ, Д ‑а́м; ж.

Назва марскіх заліваў і бухт на поўначы СССР. Обская губа. Кандалакшская губа.

губа́ ​3, ‑ы́; мн. гу́бы, губ, Д ‑а́м; ж.

Гіст. Адміністрацыйна-тэрытарыяльная акруга ў Рускай дзяржаве 16–17 стст., якая адпавядала пазнейшаму павету.

губа́ ​4, ‑ы́, ж.

Разм. Гаўптвахта. — Ну, раскіс. Нервы распусціў, барышня. Вернемся, — на трое сутак на губу. Крапіва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

расхадзі́цца, ‑хаджуся, ‑ходзішся, ‑ходзіцца; зак.

1. Адчуць сябе лепш, размяўшыся ў хадзе, рухах. А расхадзіцца ўсё ж [Коля] не можа: млеюць ногі, водзіць у бакі шумлівая галава... Якімовіч. Устала, каб расхадзіцца, і адчула яшчэ вастрэйшы боль. Пальчэўскі.

2. Уцягнуцца ў хаду, перастаць адчуваць ад яе стомленасць.

3. Пачаць хадзіць многа, сюды-туды. Было чуваць, як расхадзілася.. [цётка Ганна] на двары, усё клі[чучы]: — Сымон, Сымон! Лынькоў.

4. перан. Дайсці да крайняй ступені ў праяўленні чаго‑н., у якіх‑н. дзеяннях. Неўзабаве Вольчына чарада — асабліва [хлопчыкі] — расхадзіліся так, што скакалі і на печы і на палацях, і пад палацямі лазілі. Мележ. — Нешта ты расхадзіўся Можа, лепей было б, каб памаўчаў? Галавач. // Пачаць моцна праяўляцца (пра якія‑н. недамаганне. У .. [Ганны Граноўскай] да таго расхадзіліся нервы, што часта ўздрыгвалі вейкі. Гурскі. // Разбушавацца (пра з’явы прыроды). Вецер усё мацнеў, нарэшце расхадзілася шалёная завіруха. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)