магчы́масць, -і, мн. -і, -ей, ж.

1. гл. магчымы.

2. Сродкі, умовы, неабходныя для здзяйснення чаго-н.

Знайсці м.

Вялікія магчымасці.

◊

Па магчымасці — наколькі магчыма.

Па меры магчымасцей — адпаведна з сіламі, з магчымасцямі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ме́ншы, -ая, -ае.

1.

Выш. ст. да прыметніка малы (у 1—4 знач.). Трэба чаравікі меншага памеру.

2. Самы малады сярод членаў сям’і.

М. сын канчае тэхнікум.

◊

Па меншай меры — не менш чым.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бядня́цтва, ‑а, н., зб.

Бедныя людзі, бедната. Крыві, слёзам канца-меры Бядняцтва не знала. Купала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыскрымінацы́йны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дыскрымінацыі, звязаны з дыскрымінацыяй. Дыскрымінацыйны рэжым. Дыскрымінаныйныя меры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паўтара́чны, ‑ая, ‑ае.

Разм. Памерам у паўтары адзінкі якой‑н. меры. Паўтарачны ложак. Паўтарачная коўдра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уціхамі́рвальны, ‑ая, ‑ае.

Прызначаны для ўціхамірвання. // Які мае адносіны да ўціхамірвання каго‑н. Уціхамірвальныя меры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

overburden

[,oʊvərˈbɜ:rdən]

1.

v.

перагружа́ць (і нагрузі́ць звыш ме́ры)

2.

n.

перагру́зка f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

umiar, ~u

м.

1. пачуццё меры, памяркоўнасць, устрыманасць;

z ~em — памяркоўна;

bez ~u — без меры;

2. уст. сувымернасць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Máßnahme

f -, -n мерапрые́мства

~n tréffen* [ergréifen*] — прыма́ць ме́ры, рабі́ць за́хады

~n verfügen — назнача́ць ме́ры [мерапрые́мствы]

~n éinleiten — намяча́ць мерапрые́мствы

~n féstlegen — распрацава́ць мерапрые́мствы; устанаві́ць ме́ры

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

перанасялі́ць, ‑сялю, ‑селіш, ‑селіць; зак., што.

Насяліць густа, звыш меры. Перанасяліць край. Перанасяліць дом. Перанасяліць кватэру.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)