рэдукава́ны, ‑ая, ‑ае.

Спец.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад рэдукаваць.

2. у знач. прым. Які з’яўляецца вынікам рэдукцыі, аслаблены (пра гук мовы). Рэдукаваны галосны гук.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзылі́нкаць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

Званіць, ствараць звінячы гук чым-н. металічным.

Д. ключамі.

|| аднакр. дзылі́нкнуць, -ну, -неш, -не; -ні (разм.).

|| наз. дзылі́нканне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

узмацні́ць, -мацню́, -мо́цніш, -мо́цніць; -мо́цнены; зак., што.

Зрабіць мацнейшым.

У. гук.

Артылерыя ўзмацніла агонь.

У. выхаваўчую работу.

|| незак. узмацня́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. узмацне́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шчаўчо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

1. Рэзкі адрывісты гук, які ўтвараецца пры сутыкненні, рабоце механізма і пад.

Ш. затвора вінтоўкі.

2. Тое, што і пстрычка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сі ​1, нескл., н.

У музыцы — сёмы гук музычнай гамы, а таксама нота, якая абазначае гэты гук.

[Іт. si.]

сі ​2, нескл., ж.

Скарочаная назва Міжнароднай сістэмы адзінак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пры́гук, ‑у, м.

Дадатковы гук, які суправаджае асноўны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

consonant [ˈkɒnsənənt] n. ling. кансана́нт, зы́чны гук, зы́чная лі́тара

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

sibilant [ˈsɪbɪlənt] n. ling. шыпя́чы або́ свісця́чы (гук), сібіля́нт

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

thud​1 [θʌd] n. глухі́ гук, стук; цяжкі́ ўдар

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

velar [ˈvi:lə] adj. ling. веля́рны, заднепаднябе́нны, постпалата́льны (зычны гук)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)