protokołować

незак. весці пратакол; запісваць у пратакол; пратакаліраваць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

папо́ўніцца, ‑ніцца; зак.

Стаць больш поўным ад дабаўлення чаго‑н.; павялічыцца. Неўзабаве атрад напоўніўся новымі байцамі. Залескі. Вучэбныя майстэрні папоўніліся новым абсталяваннем. «Весці».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыду́рвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Дурэць, весці сябе несур’ёзна.

2. Прыкідвацца дурнем, прыдуркам; прытварацца. [Хмара:] — Слухай, Крамнёў, ты гэта сур’ёзна ці прыдурваешся? Шашкоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Ладэ́дзіць ’доўга, няспешна расказваць, весці працяглую размову’ (Нар. сл.). Да лададзёць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Спрача́цца ‘весці спрэчкі; пярэчыць каму-небудзь’ (ТСБМ). З польск. sprzeczać się ‘тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Туруру́кацца ‘гучна весці размову’ (Вушац. сл.), ‘падаваць гукі, турчаць’ (ТС). Гл. турукаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

prowadzić

prowadzi|ć

незак.

1. весці;

~ć kogo za rękę — весці каго за руку;

droga prowadzić do miasta — дарога вядзе да горада;

~ć rozmowę — весці гутарку; гутарыць; размаўляць;

2. co весці, кіраваць, займацца чым;

~ć samolot — кіраваць самалётам;

~ć działalność kulturalną — займацца культурнай дзейнасцю;

~ć gospodarstwo domowe — весці хатнюю гаспадарку; займацца хатняй гаспадаркай

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

шанава́цца

1. (берагчыся) sich schónen, sich vórsehen*;

2. (весці сябе прыстойна) sich ánständig [schícklich] benéhmen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

драгу́н, ‑а, м.

У дарэвалюцыйнай Расіі і ў некаторых краінах Еўропы — салдат або афіцэр некаторых кавалерыйскіх часцей, здольных весці бой і ў спешаным страі.

[Фр. dragon.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спалуча́льнасць, ‑і, ж.

1. Уласцівасць спалучальнага.

2. Здольнасць, магчымасць спалучэння чаго‑н. з чым‑н. Высокай спалучальнасцю з якаснымі прыметнікамі характарызуецца.. прыслоўе вечна. «Весці».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)