канстыту́цыя

(лац. constitutio = будова; устанаўленне)

1) асноўны закон дзяржавы;

2) будова арганізма, склад цела (напр. к. чалавека).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

key​2 [ki:] adj. гало́ўны, асно́ўны; ключавы́; ве́льмі ва́жны;

key industries асно́ўныя/вяду́чыя галіны́ прамысло́васці;

key points/questions гало́ўныя пу́нкты/пыта́нні;

key positions ключавы́я пазі́цыі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

primary​2 [ˈpraɪməri] adj.

1. першапачатко́вы, са́мы ра́нні, пе́ршы;

a primary source першакрыні́ца

2. элемента́рны, пачатко́вы;

a primary school пачатко́вая шко́ла (у Вялікабрытаніі – ад 5 да 11 гадоў)

3. асно́ўны, найважне́йшы;

a matter of primary impor tance спра́ва першапачатко́вай ва́жнасці

4. ling.

1) каранёвы;

a primary word каранёвае сло́ва

2) асно́ўны;

a primary stress гало́ўны на́ціск

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

kluczowy

kluczow|y

ключавы; галоўны, асноўны;

~e gałęzie przemysłu — асноўныя галіны прамысловасці

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

канстыту́цыя ж. Verfássung f -, -en, Konstitutión f -. -en; Grúndgesetz n -es, -e (асноўны закон);

Дзень Канстыту́цыі Verfássungstag m -(e)s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

канстыту́цыя, ‑і, ж.

1. Асноўны закон дзяржавы, які мае вышэйшую юрыдычную сілу і вызначае грамадою дзяржаўны лад, выбарчую сістэму, прынцыпы арганізацыі і дзейнасці дзяржаўных органаў і асноўныя правы і абавязкі грамадзян. Канстытуцыя СССР. Манархічная канстытуцыя.

2. Будова арганізма, склад цела. Канстытуцыя чалавека. Канстытуцыя жывёлы.

[Ад лац. constitutio — будова; ўстанаўленне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лака́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Уласцівы толькі пэўнаму месцу; абмежаваны, мясцовы. Лакальныя асаблівасці быту. Лакальныя войны. □ Рэвалюцыйная сітуацыя мела лакальныя тэндэнцыі і не магла вывесці паўстання за межы рыбацкіх раёнаў. У. Калеснік.

2. У жывапісе — асноўны, характэрны для данага прадмета (пра колер, тон). Лакальны колер.

[Лац. localis.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фундамента́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Трывалы, моцны, вялікі. Фундаментальнае збудаванне. // перан. Грунтоўны, глыбокі па зместу. Фундаментальны твор. □ «Гісторыя беларускай савецкай літаратуры» .. задумана як фундаментальная абагульняючая праца. «Полымя».

2. Асноўны, галоўны. Фундаментальная бібліятэка.

•••

Фундаментальныя даследаванні — тэарэтычныя працы, якія вывучаюць глыбінныя заканамернасці развіцця прыроды, грамадства і мыслення.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

major​4 [ˈmeɪdʒə] v. AmE (іn) вывуча́ць ва ўніверсітэ́це пэ́ўны прадме́т у я́касці асно́ўнага, спецыялізава́цца;

He is majoring in French. Асноўны прадмет у яго – французская мова.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

АЗАСПАЛУЧЭ́ННЕ,

хімічная рэакцыя ўзаемадзеяння араматычных дыазазлучэнняў з азаскладальнымі, пераважна араматычнымі амінамі і феноламі. Працякае звычайна ў водным асяроддзі (pH 2 — 6 ці 6 — 11 для амінаў і фенолаў адпаведна) пры t 0—30 °C з утварэннем азазлучэнняў. Аазаспалучэнне — асноўны прамысловы спосаб вытв-сці азафарбавальнікаў.

т. 1, с. 152

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)