verbréchen

* vt

1) зрабі́ць злачы́нства

Schlímmes ~ — зрабі́ць ця́жкае злачы́нства

2) лама́ць, абло́мваць

3) правіні́цца ў чым-н.

ein Gedícht ~ — жарт. напіса́ць дрэ́нны верш

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

gewíllt

a які́ ма́е наме́р (што-н. зрабіць); гато́вы (да чаго-н.)

~ sein — згаджа́цца, мець наме́р

sich ~ zéigen — мець [праяўля́ць] жада́нне (зрабіць што-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

zulíebe

j-m etw. ~ tun* — зрабі́ць што-н. дзе́ля каго́-н., зрабі́ць каму́-н. ла́ску

j-m ~ réden — размаўля́ць з кім-н. ліслі́ва [уго́дліва]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Адшу́нуць ’адбегчы’ (КТС). Відаць, балтыйскага паходжання. Параўн. літ. šáuti, šaunù ’хутка бегчы’, лат. šaut, šaunù ’зрабіць хуткі рух’. Усе гэтыя балтыйскія дзеясловы спрадвечна роднасныя з прасл. sovati, sunǫti (гл. сунуць) (Мартынаў, SlW, 67).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прасвятлі́ць, ‑святлю, ‑светліш, ‑светліць; зак., што.

1. Спец. Зрабіць светлым ці больш светлым. Прасвятліць вадкасць рзактывамі.

2. перан. Зрабіць ясным, зразумелым; высветліць. [Рыгор Данілавіч:] — Ён прасвятліў сюжэт, выраўняў стыль, павыкідаў усе падсобныя сказы. Хведаровіч. Але прасвятліць што-небудзь не ўдалося і .. [хлопцам]. Сяргей Бярозка знік бясследна... Шахавец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

замуці́ць, ‑мучу, ‑муціш, ‑муціць; зак., што.

Зрабіць мутным. Жучок-плывунец спрытна даў нырца і замуціў з дна ваду. Даніленка. Калі Васіль пераступіў парог цёплага памяшкання, духата ў хаце дала яму ў твар і замуціла свядомасць. Грамовіч.

•••

Вады (нікому) не замуціць — (нікому) не зрабіць шкоды.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раз’е́здзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., што.

Разм.

1. Частай яздой пратарыць, працерці, зрабіць прыгодным для праезду (шлях, дарогу).

2. Частай яздой разбіць, зрабіць непрыгодным для праезду, язды. За лугам патрапілі на знаёмую дарогу. За блакаду немцы яе раз’ездзілі. Ногі коўзаліся ў глыбокіх каляінах. Новікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разрэ́дзіць, ‑рэджу, ‑рэдзіш, ‑рэдзіць; зак., што.

1. Зрабіць радзейшым, не такім частым, аддзяліўшы прамежкамі адзін ад другога. Разрэдзіць пасевы.

2. Зрабіць меней шчыльным, меней густым. У гэты час узышоў толькі што месяц і ледзь-ледзь разрэдзіў цемру. Галавач.

3. Разбавіць, размяшаць вадой. Разрэдзіць раствор.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

breather

[ˈbri:ðər]

n.

1) перапы́нак, адпачы́нак -ку m.

to take a breather — зрабі́ць перады́х

2) праду́ха, адду́ха, адду́шына f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

carry off one’s feet, sweep off one’s feet

а) захапі́ць каго́-н., узбудзі́ць энтузія́зм

б) зрабі́ць вялі́кае ўра́жаньне

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)