аспіра́нт
(лац. aspirans, -ntis = які дамагаецца, імкнецца, шукае)
асоба, якая вучыцца ў аспірантуры.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
баталёр
(фр. batailleur)
асоба на ваенным судне, якая загадвае харчовым і рэчавым забеспячэннем.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
імпрэса́рыо
(іт. impresario)
асоба, якая арганізуе канцэрты, спектаклі, гастролі, заключае для артыстаў кантракты.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
прататы́п
(гр. prototypon)
сапраўдная асоба, якая паслужыла аўтару ўзорам для стварэння літаратурнага вобраза.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
пратэжэ́
(фр. protege)
асоба, якой спрыяюць, аказваюць пратэкцыю ў службовых і іншых справах.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
пры́мас
(лац. primas = галоўная асоба)
тытул галоўных епіскапаў у каталіцкай і англіканскай царкве.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
АФІЦЭ́Р
(ням. Offizier),
асоба каманднага і начальніцкага складу ва ўзбр. сілах, міліцыі, паліцыі. Першапачаткова афіцэрамі называліся асобы, якія займалі некаторыя дзярж. пасады. З узнікненнем пастаянных наёмных армій і ВМФ (16 ст.) у Францыі, а потым і ў інш. еўрап. краінах (у тым ліку ў ВКЛ) афіцэрамі пачалі называць вайсковых камандзіраў. Афіцэры маюць прысвоеныя ім званні воінскія ці спецыяльныя.
т. 2, с. 135
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
ГАРА́НТЫЯ (ад франц. garantie забеспячэнне) у цывільным праве, прадугледжанае законам або дагаворам абавязацельства, паводле якога асоба (фізічная ці юрыдычная) адказвае перад крэдыторам (поўнасцю або часткова) за невыкананне або неналежнае выкананне абавязацельства даўжніком. Гарантыя ў многім супадае з паручыцельствам: як і паручыцель, гарант — дадатковы даўжнік, а само гарантыйнае абавязацельства — дадатковае ў адносінах да асноўнага, якое звязвае крэдытора з даўжніком.
т. 5, с. 50
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
дзяжу́рны, -ая, -ае.
1. Які выконвае пэўныя абавязкі ў парадку чаргі.
Д. ўрач.
2. Які працуе ў час адпачынку іншых падобных устаноў.
Дзяжурная аптэка.
Д. магазін.
3. у знач. наз. дзяжу́рны, -ага, м., дзяжу́рная, -ай, ж., мн. -ыя, -ых. Асоба, якая дзяжурыць.
Д. па кухні.
4. Загадзя падрыхтаваны, пастаянна ўжывальны.
Дзяжурная страва ў рэстаране.
Дзяжурныя цытаты.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
os.
1. = osoba, osób — чалавек; чал., ч.;
2. = osoba — грам. асоба; ас.;
3. = osiedle — пасёлак; пас.
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)