Verbum

доўг, до́ўгу і даўгу́, мн. даўгі́, даўго́ў, м.

1. Тое, што пазычана (пераважна грошы).

Вярнуць д.

2. Абавязак перад кім-н.

Яго д. — сачыць за чысцінёй.

◊

Не застацца ў даўгу ў каго — адплаціць тым самым.

Аддаць апошні доўг — развітацца з нябожчыкам; прысутнічаць пры яго пахаванні.

|| прым. даўгавы́, -а́я, -о́е.

кале́цтва, -а, н.

1. Пашкоджанне арганізма, якое робіць цяжкім або немагчымым яго нармальнае функцыянаванне.

Атрымаць цяжкае к.

2. Знявечанне, калечанне.

о́дум, -у, м. (разм.).

Стан разважання, засяроджанасці, паглыблення ў сябе, у свае думкі.

Іншы раз яго агортваў о. пра здзейсненае.

падкузьмі́ць, -млю́, -мі́ш, -мі́ць; -мі́м, -міце́, -мя́ць; зак., каго (што) (разм.).

Паставіць у няёмкае, цяжкае становішча, падвесці.

Яго падкузьміла нявопытнасць.

наасфе́ра, -ы, ж. (спец.).

Вышэйшая стадыя эвалюцыі біясферы, станаўленне якой звязана з развіццём грамадства і яго ўздзеяннем на прыродныя працэсы.

зава́дзіць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -дзіць; зак. (разм.).

Пашкодзіць.

Лішняя капейка не з.

Гэта яго здароўю не з.

дражджава́ць, -джу́ю, -джу́еш, -джу́е; -джу́й; -джава́ны; незак. (спец.).

Апрацоўваць корм дражджамі з мэтай павышэння яго засваяльнасці.

|| наз. дражджава́нне, -я, н.

ванітава́ць, -ту́е; безас., незак. (разм.).

Пра стан моташнасці, рвоты.

Мяне ванітавала.

Ванітуе ад яго слоў (перан.).

|| наз. ванітава́нне, -я, н.