забойны прыметнік

  1. Прызначаны для забою , які мае адносіны да забою 2.

    • Забойная жывёла.
    • З. цэх.
    • Забойная вага (вага тушы без шкуры, галавы, ног).

  2. Які дзейнічае смяртэльна, забівае насмерць.

    • Забойная сіла асколка.

|| назоўнік: забойнасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

KM

= koń mechaniczny — конская сіла; к.с.

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

жыццесцвярджальны, ‑ая, ‑ае.

Прасякнуты бадзёрасцю, аптымістычнымі адносінамі да жыцця. Жыццесцвярджальныя ідэі. // Здольнасць ствараць, перабудоўваць жыццё. Жыццесцвярджальная сіла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прадбачлівасць, ‑і, ж.

Уласцівасць прадбачлівага. Яго заўсёды здзіўляла ў жанчынах прадбачлівасць і, асабліва, іх мацярынская сіла. Карпаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

відавочнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць відавочнага (у 2 знач.). Рэвалюцыя паказала .. з усёй відавочнасцю, што народ — вялікая сіла. Каваленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

намысел, ‑слу, м.

Тайны намер, задума (часцей адмоўнага характару). Знаць намысел ворага — сіла: Тады не налучыць бяда. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нарошчвацца, ‑аецца; незак.

1. Рабіцца больш моцным, больш вялікім. Тэмпы нарошчваюцца. Сіла гуку нарошчваецца.

2. Зал. да нарошчваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

vehemence [ˈvi:əməns] n. сі́ла; запа́льчывасць; гара́чнасць;

defend smth. with vehemence го́рача абараня́ць што-н.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

веліч назоўнік | жаночы род

  1. Што-н. надзвычай вялікіх памераў, гмах.

    • В. дрэва.
    • В. гор.

  2. Грандыёзнасць, надзвычайная сіла праяўлення чаго-н., што выклікае вялікую павагу.

    • В. подзвігу.
    • В. таленту.

  3. Вялікае значэнне каго-, чаго-н.

    • В. перамогі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

клёк назоўнік | мужчынскі род | размоўнае

  1. Розум, развага.

    • У гэтага чалавека к. ёсць.

  2. Жыццёвая сіла; сокі.

    • Нельга ж цягнуць з чалавека апошні к.

Не мець клёку ў галаве (размоўнае пагардлівае) — пра чалавека, у якога няма розуму.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)