прэла́цтва, ‑а, н.

Званне, сан, пасада прэлата.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сано́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м. (уст.).

Асоба, якая мае высокі чын, сан.

Царскі с.

|| ж. сано́ўніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. сано́ўніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ordination [ˌɔ:dɪˈneɪʃn] n. пасвячэ́нне ў духо́ўны сан

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

дыя́канства, ‑а, н.

1. Сан дыякана.

2. зб. Дыяканы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

іерэ́йскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да іерэя. Іерэйскі сан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пама́занне, -я, н. (уст.).

Царкоўны абрад, які заключаўся ў крыжападобным мазанні ялеем (мірам) у знак благаславення (пры хрышчэнні, узвядзенні на царства, удухоўны сан і інш.).

П. на царства.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рукополага́ться страд. пасвяча́цца (у духо́ўны сан).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рукоположе́ние церк. пасвячэ́нне (у духо́ўны сан);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

епі́скапскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да епіскапа, епіскапства. Епіскапскі сан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

bishopric [ˈbɪʃəprɪk] n.

1. сан, стано́вішча бі́скупа

2. епа́рхія

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)