недасве́дчанасць ж.

1. (адсутнасць ведаў) nwissenheit f -;

2. (недахоп жыццёвага досведу) mngelnde Erfhrung

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

пахі́ба, ‑ы, ж.

Абл. Недахоп, недаробка, хіба. Разважаў .. [Лабановіч] і аб тым, як абысці тыя пахібы і памылкі, якіх так трудна бывае пазбегнуць у школе маладому, малавопытнаму настаўніку. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бязлю́ддзе, ‑я, н.

Адсутнасць людзей. [Агата] ў душы рада была, што на такім марозным бязлюддзі трапіўся свой чалавек. Сабаленка. // Недахоп у патрэбных людзях. На бязлюддзі і поп — чалавек. Прыказка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Не́быты ’нястача, недахоп’ (слаўг., Нар. словатв.). Відаць, ад не быць ’адсутнічаць’, параўн. нябыт, небыццё ’неіснаванне’. Гл. быт ’існаванне, наяўнасць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

*Сухаве́я, сухови́янедахоп, няхватка, дрэнныя справы’ (Клім.). Відаць, семантычнае перасэнсаванне сухавея ’суша, засуха’, гл. сухавей; параўн. ЕСУМ, 5, 488.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ахраматапсі́я

(ад гр. achromatos = бясколерны + opsis = зрок)

недахоп зроку, які заключаецца ў няздольнасці адрозніваць колеры (параўн. дальтанізм).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

deficit

[ˈdefəsɪt]

n.

няста́ча f., недахо́п (асабл. гро́шай), дэфіцы́т -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

impediment

[ɪmˈpedɪmənt]

n.

1) перашко́да f., затры́мка f.

2) фізы́чны недахо́п

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

цэйтно́т

(ням. Zeitnot, ад Zeit = час + Not = неабходнасць)

1) недахоп часу на абдумванне чарговых хадоў пры гульні ў шахматы, шашкі;

2) перан. востры недахоп часу ў якой-н. справе.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

Не́кальстванедахоп вольнага часу; мітусня’ (Нас., Гарэц., Ян., Юрч.). Ад некалі ’няма калі’, параўн. таксама дзеяслоў нёкаліцца ’затрымлівацца, марудзіць’ (Яўс.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)