наси́женный в разн. знач. насе́джаны;
наси́женное яйцо́ насе́джанае яйцо́;
наси́женное ме́сто (гнездо́) насе́джанае ме́сца (гняздо́);
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
сдвига́ть несов.
1. (в место) ссо́ўваць;
2. (с места) ссо́ўваць, кра́таць, зру́шваць;
3. перен. зру́шваць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
седа́лище уст., шутл.
1. анат. сяда́лішча, -шча ср.;
2. (место для сидения) сядзе́нне, -ння ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
цели́к
1. уст., прост. (место без дорог) цалі́к, -ку́ м.;
2. горн. цалі́к, -ку́ м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
во́лак, -ку м.
1. (место сближения двух судоходных рек) во́лок;
2. уст. (рыболовная сеть) во́лок
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
баля́чка ж.
1. см. бо́лька;
2. перен., разг. недоста́ток м., сла́бое ме́сто; (зло, вред) я́зва
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ло́гавішча ср.
1. см. ло́гава 1;
2. охот. (место массового расположения зверя) ле́жбище, лёжка ж.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
уз’е́зд м.
1. род. уз’е́зду (действие) взъезд, въезд;
2. род. уз’е́зда (место подъёма, въезда) взъезд
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Прыці́н 1 ’сховішча; прыстанішча; прытулак’ (Нас., Стан.), ’прытон’ (Гарэц.). Укр. дыял. прити́н ’прыстанак, прытулак’, рус. дыял. прити́н, притю́н ’месца, дзе што-небудзь знаходзіцца, адбываецца’; ’месца для вартавога; вартаўнічы пост’; ’месца, дзе любяць збірацца’; прити́нное (притю́нное) место ’месца, дзе ахвотна збіраюцца, прыемнае месца’. Паводле Варбат (Морфонология, 80), прасл. *pritinъ ад *tęti (гл. прыціна́ць, цяць).
Прыці́н 2 ’папрок’ (Касп.), прыці́нкі ’рэзкія папрокі, шпількі’ (Нас.). Да прыціна́ць (гл.); параўн. рус. смал. при́цинки ’папрокі, прыдзіркі’, укр. притя́ти слово ’рэзка адказаць’, притя́ты язиќ(а) ’прымусіць каго-небудзь менш гаварыць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
дровяни́к
1. уст. (торговец дровами) дрывя́нік, -ка́ м.;
2. (место для дров) разг. дрыво́тнік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)