натуралі́ст м., в разн. знач. натурали́ст;
ста́нцыя ю́ных ~таў — ста́нция ю́ных натурали́стов;
маста́к-н. — худо́жник-натурали́ст
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
баталі́ст, ‑а, М ‑сце, м.
Мастак, творы якога прысвечаны ваеннай тэматыцы. Экспазіцыя музея абароны Брэсцкай крэпасці папаўняецца яшчэ адным мастацкім творах маладога баталіста. «Беларусь».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
iluminator
м.
1. мар. ілюмінатар;
2. маст. мастак-мініяцюрыст
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
рэтушо́р, ‑а, м.
Спецыяліст па рэтушаванню. Або тыя бровы? Пэўна рэтушор Так падвёў алоўкам. Танк. У пакой зайшоў Рыгор Галавасцікаў — наш рэдакцыйны мастак-рэтушор. Сабаленка.
[Фр. retoucheur.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зака́зчык, ‑а, м.
Той, хто дае заказ 1 (у 1 знач.). Шаўцу заказчык боты заказаў. Корбан. У атэлье ёсць мастак-кансультант, які заўсёды дапамагае заказчыку. «Беларусь».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
трэцякла́сны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да памяшканняў, месц трэцяга класа на транспарце. Трэцякласная станцыя. Трэцякласны вагон.
2. Разм. Невысокай якасці, малазначны, пасрэдны. Трэцякласны мастак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
візажы́ст
(ад фр. visage = твар, аблічча)
дызайнер або мастак па макіяжы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
іканагра́фія, -і, ж. (спец.).
1. Вывучэнне, апісанне вобразаў якіх-н. асоб або сюжэтаў у творах жывапісу або скульптуры.
І.
Якуба Коласа.
2. зб. Сукупнасць такіх мастацкіх адлюстраванняў.
3. Сукупнасць правіл, якіх павінен прытрымлівацца мастак пры адлюстраванні рэлігійных або міфалагічных сюжэтаў і асоб.
|| прым. іканаграфі́чны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
пла́стык 1, ‑у, м.
Тое, што і пластычная маса. Па трываласці некаторыя пластыкі не ўступаюць сталі. «Звязда».
пла́стык 2, ‑а, м.
Мастак, які займаецца пластыкай (у 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Маля́р ’рабочы, які беліць, фарбуе дамы, памяшканні’ (ТСБМ, Касп., Бяльк.), ’дрэнны мастак’, ’мастак’ (Грыг., Нас.), маляровая, маляровачка, маляры́ха ’жонка мастака’, маляроўна ’дачка мастака’, маля́рня ’майстэрня’ (Нас.), ст.-бел. маляръ, маларъ, малеръ, малерь, молеръ ’жывапісец’ (XV ст.) запазычана са ст.-польск. malarz, malerz ’тс’, якое з с.-в.-ням. mālaere, mālaer (Булыка, Лекс. запазыч., 160; Карскі, Труды, 312; Кюнэ, 75; Чартко, Бел. лінгв. зб., 151). Параўн. таксама польск. malarzowa, malarka ’жонка мастака’, malarnia ’майстэрня’, malarz pokojowy ’маляр’ (Варш. сл., 2, 856).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)