вертыка́льны

(лац. verticalis)

стромы, перпендыкулярны лініі гарызонту.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

разліне́іць, ‑ею, ‑еіш, ‑еіць; зак., што.

Правесці на паперы лініі для пісання па іх або паміж імі. Разлінеіць ліст паперы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ізатэрмі́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да ізатэрмы. Ізатэрмічныя лініі.

2. Які захоўвае, мае аднолькавую тэмпературу. Ізатэрмічны склад. Ізатэрмічны вагон.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гідра́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Водаразборная палонка або кран, якія ўстанаўліваюцца на водаправоднай лініі для тушэння пажараў, палівання вуліц і пад.

[Ад грэч. hýdōr — вада.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ве́ерны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае дачыненне да веера.

2. У выглядзе веера, падобны на веер. Веерныя чыгуначныя лініі. Веерная пальма.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разліне́ены, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад разлінеіць.

2. у знач. прым. На якім праведзены лініі. Разлінееная папера. Разлінеены сшытак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скру́глены, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад скругліць.

2. у знач. прым. Які мае закругленыя лініі, абрысы; круглявы. Скругленыя плечы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цыкло́іда, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

Крывая лінія, што апісваецца пэўным пунктам круга, які коціцца без слізгання па нерухомай прамой лініі.

[Ад грэч. kykloeidēs — кругападобны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

машта́б, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. Адносіны даўжыні лініі на карце, глобусе, чарцяжы і пад. да даўжыні ў натуры.

М. — дваццаць пяць кіламетраў у адным сантыметры.

2. перан. Размах, значэнне.

Шырокі м. будаўнічых работ.

У сусветным маштабе.

|| прым. машта́бны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сумясці́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ме́сціцца; зак.

1. Супасці ўсімі пунктамі пры накладанні (пра лініі, фігуры).

Два трохвугольнікі сумясціліся.

2. Аказацца адначасова, сумесна існуючым у кім-, чым-н.

У характары гэтага чалавека сумясціліся самыя розныя рысы.

|| наз. сумяшчэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)