залы́сіць, ‑лышу, ‑лысіш, ‑лысіць; зак., што.

Счасаць кару ў якім‑н. месцы на дрэве, зрабіць залысіну (у 2 знач.). Залысіў дзядзька дрэва злёгку (Сякера востра, кара крохка). Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

cassia

[ˈkæʃə]

n., Bot.

1) ка́сія f.

2) кара́ ка́сіі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

pest [pest] n.

1. шко́днік, паразі́т

2. infml ка́ра, няшча́сце;

The flies are a pest here. Тут ад мух няма жыцця.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Карава́ць ’здзіраць кару’ (Шат., Выг.). Гл. кара.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Абко́рваць ’знімаць кару’ да кара (гл.), параўн. абкарэлы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лазо́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да вазы. Лазовая кара. □ Зашалясцелі, Зашумелі Галлём лазовыя кусты. Тарас. // Зроблены з лазы. Лазовы кошык. □ Маладая, шчаслівая маці сядзіць над белай лазовай калыскай. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Карна́ ’ліпавая кара’ (Сл. паўн.-зах.). З літ. karna.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

rind

[raɪnd]

n.

1) ску́рка, кажуры́на, кажэ́рына f.

2) кара́ f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

◎ Карва́ты ’закарузлы, закарэлы’ (Нар. лекс.) < *кара‑ ваты да каравы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лу́скацца, ‑аецца; незак.

1. Зал. да лускаць (у 1 знач.).

2. Трэскацца, лопацца, распаўсюджваючы сухі кароткі гук. Стылі .. на с[цю]жы старыя сосны-каржакі, лускалася ад марозу кара на маладым сасонніку. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)