veneer​1 [vəˈnɪə] n.

1. фане́ра

2. fml налёт; во́нкавы гля́нец, бляск; ма́ска;

with a veneer of self-confidence з вы́глядам самаўпэ́ўненасці;

a thin veneer of Western civilization то́нкі налёт захо́дняй цывіліза́цыі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

патрыцыя́т, ‑у, М ‑цыяце, м.

Гіст. Вышэйшы і самы багаты слой грамадства ў сярэдневяковых гарадах Заходняй Еўропы, у руках якога канцэнтравалася ўлада.

[Лац. patriciatus.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гепа́рд, ‑а, М ‑дзе, м.

Буйная драпежная жывёліна сямейства кашэчых (водзіцца ў пустынях Афрыкі і Паўднёва-Заходняй Азіі; у СССР — у Туркменіі).

[Фр. guépard.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

віёла, ‑ы, ж.

1. Смычковы чатырохструнны музычны інструмент; альт.

2. У Заходняй Еўропе 15–18 стст. — звычайна шасціструнны музычны інструмент шырокага дыяпазону.

[Іт. viola.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэфарма́цыя, ‑і, ж.

Сацыяльна-палітычны рух супраць феадалізму ў Заходняй Еўропе ў 16 ст., які набыў форму рэлігійнай барацьбы супраць каталіцкай царквы.

[Ад лац. reformatio — змяненне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

КПЗБ, гл. Камуністычная партыя Заходняй Беларусі

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

АБЛВЫКАМЗА́Х,

скарочаная назва Абласнога выканаўчага камітэта Саветаў рабочых, салдацкіх і сялянскіх дэпутатаў Заходняй вобласці і фронту.

т. 1, с. 25

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

мегрэ́лы, ‑аў; адз. мегрэл, ‑а, м.; мегрэлка, ‑і, ДМ ‑лцы; мн. мегрэлкі, ‑лак; ж.

Грузіны Заходняй Грузіі, якія складаюць асобную этнаграфічную групу; мінгрэлы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыва́т-дацэ́нт, ‑а, М ‑нце, м.

У дарэвалюцыйнай Расіі і краінах Заходняй Еўропы — вучонае званне пазаштатнага выкладчыка вышэйшай школы. // Асоба, якая мае такое званне.

[Ад лац. privatim docens — які вучыць, навучае прыватна.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ке́льты, ‑аў; адз. кельт, ‑а, М ‑льце, м.

Плямёны індаеўрапейскай моўнай групы (сям’і), якія ў І тысячагоддзі да н. э. насялялі тэрыторыю Заходняй Еўропы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)