hándfest

a ду́жы, ма́жны, мо́цны

éine ~e Ábfuhr — рашу́чы адпо́р

~er Bewéis — ва́жкі до́каз

~е Kritík — дзелава́я кры́тыка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

invalid​2 [ɪnˈvælɪd] adj.

1. няслу́шны, неабгрунтава́ны (доказ, патрабаванне і да т.п.) an invalid argument беспадста́ўны аргуме́нт

2. несапра́ўдны; які́ не ма́е зако́ннай сі́лы (дакумент, дагавор і да т.п.);

The marriage was declared invalid. Шлюб быў прызнаны несапраўдным.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

tortuous [ˈtɔ:tʃuəs] adj. fml

1. зві́лісты; заві́лісты, пакруча́сты;

a tortuous maze заблы́таны лабіры́нт;

tortuous style мудраге́лісты сты́ль

2. derog. невыра́зны, няпэ́ўны, няшчы́ры (пра логіку, доказ і да т.п.);

a tortuous argument крываду́шны аргуме́нт;

a tortuous politician хлуслі́вы палітыка́н

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

evidence

[ˈevɪdəns]

1.

n.

1) знак -у m.; до́вад -у m.

2) Law

а) до́каз -у m., сьве́дчаньне n.

б) сьве́дка -і m. & f.

2.

v.t.

1) я́сна пака́зваць, быць до́вадам, даво́дзіць

2) падтрыма́ць сьве́дчаньнем

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

дакуме́нт

(лац. documentum = доказ, сведчанне)

1) дзелавая папера, якая пацвярджае права на што-н., служыць доказам чаго-н.;

2) пасведчанне асобы (пашпарт і інш.);

3) пісьмовы акт, твор, грамата, малюнак, здымак, які мае значэнне гістарычнага сведчання (архіўныя дакументы).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

tangible

[ˈtændʒəbəl]

1.

adj.

1) які́ мо́жна абма́цаць, успрыня́ць до́тыкам

2) рэа́льны; факты́чны; відаво́чны, выра́зны

tangible evidence — відаво́чны до́каз

3) матэрыя́льны, ная́ўны

Real estate is tangible property — Нерухо́мая маёмасьць

2.

ная́ўная ўла́снасьць

3.

n.

матэрыя́льныя ва́ртасьці

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

witness​1 [ˈwɪtnəs] n.

1. све́дка; відаво́чца;

a witness for the defence/prosecution све́дка абаро́ны/абвінава́чвання

2. law све́дчанне; паказа́нне све́дкі;

give witness све́дчыць

3. прыме́та, до́каз, пацвярджэ́нне

♦

bear witness to smth. пацвярджа́ць што-н.;

call to witness выкліка́ць за све́дку

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

маты́ў

(фр. motif, ад с.-лац. motivum = рухомае)

1) асноўная прычына, падстава да якога-н. дзеяння, а таксама доказ у карысць чаго-н. (напр. м. учынку);

2) прасцейшая адзінка сюжэтнага развіцця літаратурнага твора, тэма твора мастацтва;

3) мелодыя, напеў; найгрыш.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

АРГУМЕ́НТ

(лац. argumentum),

1) суджэнне (або іх сукупнасць), што прыводзіцца ў пацвярджэнне праўдзівасці інш. суджэння, канцэпцыі, тэорыі.

2) У логіцы — пасылка доказу (інакш — падстава або довад доказу); часам аргументам называюць увесь доказ цалкам. Лагічныя довады для абгрунтавання якога-н. палажэння называюць аргументацыяй. Азначае таксама працэс лагічнага доказу ісціннасці якога-н. палажэння (суджэння) пры дапамозе аргумента (аксіём, азначэнняў і выказванняў аб фактах). Аргументацыя ажыццяўляецца ў адпаведнасці з правіламі пабудовы доказаў (правілы катэгарычнага сілагізму, умоўна-раздзяляльнага, умоўнага сілагізму і інш.). У ёй можа быць выкарыстана адвольная, але канечная колькасць аргумента. Спосаб сувязі аргумента паміж сабой ці з тэзісам (палажэннем, якое аргументуецца) наз. дэманстрацыяй, формай доказу або формай аргументацыі.

У.К.Лукашэвіч.

т. 1, с. 474

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

valid [ˈvælɪd] adj.

1. сапра́ўдны; які́ мае зако́нную сі́лу (пра дакумент, умову і да т.п.);

make valid надава́ць зако́нную сі́лу

2. ва́жкі; перакана́ўчы, абгрунтава́ны (доказ, падстава і да т.п.);

a valid reason ва́жкая прычы́на;

a valid argument перакана́ўчы аргуме́нт;

valid criticism сур’ёзная кры́тыка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)