мішура́, ‑ы, ж.

1. Пазалочаныя або пасярэбраныя металічныя ніткі, з якіх вырабляюць парчовыя тканіны, галуны, каніцелі і пад.

2. перан. Знешняя, падманная бліскучасць. У адмятанні мішуры і пазалоты з уяўных купалавых сяброў дапамагае нам сягоння гісторыя. Лужанін.

[Ад араб. mozavvir — падроблены.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

«Гісторыя: праблемы выкладання»

т. 18, кн. 1, с. 371

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

нахгешы́хтэ

(ням. Nachgeschichte = гісторыя, што адбылася пасля)

сціслыя звесткі, якія падаюцца ў літаратурным творы пра герояў і падзеі пасля развязкі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

anecdote [ˈænɪkdəʊt] n.

1. каро́ткае заба́ўнае апавяда́нне пра рэа́льную асо́бу або́ падзе́ю; сме́шная гісто́рыя

2. (суб’екты́ўнае) апіса́нне, яко́е не заснава́на на фа́ктах

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

першабы́тны гіст., антр. úrsprünglich; Ur-;

першабы́тны чалаве́к Úrmensch m -en, -en;

першабы́тнае грама́дства Úrgesellschaft f;

гісто́рыя першабы́тнага грама́дства Úrgeschichte f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

gag​1 [gæg] n.

1. заты́чка; кляп

2. infml жарт; сме́шная гісто́рыя;

He did it as a gag. Ён зрабіў гэта дзеля жарту.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ру́скі ​1,

гл. рускія.

ру́скі ​2, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да Русі. Расіі. Руская гісторыя. Руская прырода. Рускае грамадства.

2. Які мае адносіны да рускіх, належыць ім. Руская мова. Руская культура. // Уласцівы рускім, такі, як у рускіх. Рускі характар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

АНДРЭ́ЕВА Ефрасіння Георгіеўна

(н. в. Афонькіна Паўн.-Казахстанскай вобл.),

бел. вучоны ў галіне педагогікі. Д-р пед. н. (1988), праф. (1991). Скончыла Башкірскі пед. Ін-т (1955). З 1958 у Мінску. Працавала ў Мін-ве адукацыі Беларусі і НДІ педагогікі, з 1974 у Бел. пед. ун-це. Даследуе гісторыю нар. асветы і пед. думкі Беларусі. Аўтар дапаможнікаў для студэнтаў ВНУ.

Тв.:

Гісторыя педагогікі. Ч. 1. Гісторыя замежнай педагогікі са старажытных часоў да 1992 г. Мн., 1992;

Гісторыя педагогікі. Ч. 2. Гісторыя педагогікі Беларусі са старажытных часоў да 1917 г. Мн., 1993.

т. 1, с. 359

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

dreszczyk :

historia z ~iem — жудасная гісторыя;

żadny ~u — прагны моцных адчуванняў

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Апеля́цыя, апеляваць. Як і ўкр. апеляція запазычана ў XVI ст. праз польскую з лацінскай ’мовы (Паўтарак, Бел. лекс., 134; Папова, Дасл. бел.-рус., 53; Гіст. мовы, 1, 249, 253; Шакун, Гісторыя, 97; Курс суч., 172; Вясноў, Бел. лекс., 34; Гіст. лекс., 109). Рус. апелляция ў Пятроўскую эпоху з польскай (Фасмер, 1, 81), апелли́ровать у XVIII ст. з ням. (Шанскі, 1, А, 124). Наўрад ці гэты тэрмін быў забыты (як лічыць Шакун, Гісторыя, 300) і з’явіўся як новае слова ў XIX ст. (як лічыць Крукоўскі, Уплыў 76; Гіст. мовы, 2, 107; Гіст. лекс., 233).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)