unpleasant [ʌnˈpleznt] adj. непрые́мны; агі́дны, бры́дкі;
unpleasant odours непрые́мныя па́хі;
an unpleasant event пры́кры вы́падак
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
unsavoury [ʌnˈseɪvəri] adj.
1. нясма́чны; прэ́сны
2. fml непрые́мны, агі́дны;
an unsavoury reputation дрэ́нная рэпута́цыя
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
míssgebildet
a брды́кі, агі́дны, (з)выро́длівы, пачва́рны
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
veráchtungswert, veráchtungswürdig
a ва́рты пага́рды, агі́дны, паску́дны
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
stínkend
a смярдзю́чы
2) перан. брды́кі, агі́дны
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
мярзо́тны, ‑ая, ‑ае.
Разм. Вельмі агідны, паганы; подлы. Мярзотнае стварэнне. Мярзотная лаянка. □ У глыбіні душы.. [Люба] адчувала, што адбылося нешта непапраўнае і па сваёй сутнасці агіднае, мярзотнае. Лынькоў. [Патоцкі] не задумваецца ў выбары сродкаў для дасягнення сваіх мярзотных мэт. Шкраба.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пасты́ласць ’назалянне, дадзяванне’ (Яруш.), пастыля́цца, апастыля́цца ’лаяцца, сварыцца, задзірацца, рабіцца нязносным’ (ТСБМ, Нас.), пасты́льства ’ахаладжэнне, нелюбоў’, ’прыкрасць’, ’абрыдласць, нянавісць’ (Нас., Бяльк.), пасты́ліць ’рабіць каго-н. абрыдлым’, пасты́ленне ’непрыязь’ (Нас.), пастылю́жны ’надакучлівы’ (ветк., Мат. Гом.), пасты́лы(й) ’агідны’ абрыдлы’, ’нікчэмны’ (Нас., Бяльк., Ян.). Рус. кур. посты́лица, посты́лость, посты́леть, посты́лый ’нялюбы, нянавісны, агідны, брыдкі’. Усх.-бел.-рус. ізалекса; узыходзіць да стыць (гл.), рус. стыть, роднасных са словамі стыд, прастуда (Фасмер, 3, 789; Аткупшчыкоў, Из истории, 138–139).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
cursed
[kɜ:rst]
adj.
1) закля́ты, пракля́ты
2) агі́дны, ненаві́сны
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
sickening
[ˈsɪkənɪŋ]
adj.
1) мло́сны, мо́ташны
2) агідны, пры́кры
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
праці́ўны, ‑ая, ‑ае.
Разм. Непрыемны, агідны, брыдкі. — І вось жа ведаеш, усведамляеш усё гэта і тым не меней робіш тое, ад чаго потым становішся праціўным сам сабе. Колас. Чорныя кропкі пылу ў гэтай шчэці рабілі яго яшчэ больш праціўным. Ермаловіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)