Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
біпаля́рнасць, ‑і, ж.
Спец. Адзін з тыпаў распаўсюджвання арганізмаў, пры якім адзін і той жа від (род, сямейства) жыве ў сярэдніх шыротах Паўночнага і Паўднёвага паўшар’яў, але адсутнічае ў тропіках.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вузкаве́дамасны, ‑ая, ‑ае.
Звязаны з адным якім‑н. ведамствам, з невялікай колькасцю ўстаноў, арганізацый. //перан. Які дбае толькі аб вузкіх інтарэсах, не звяртаючы ўвагі на стан агульнай справы. Вузкаведамасныя мэты.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ва́бік, ‑а, м.
Дудачка або свісток, якім у часе палявання падзываюць птушак або звяроў, падрабляючы іх голас. Я пускаю чучала качкі ў трыснёг і раз-пораз пакрэкваю ў вабік.Хомчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гравю́ра, ‑ы, ж.
1. Малюнак, выразаны на гладкай паверхні цвёрдага матэрыялу (дрэва, металу, шкла), а таксама адбітак такога малюнка на паперы.
2. Від графікі, у якім выявай з’яўляецца такі малюнак.
[Фр. gravure.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
двухта́ктавы, ‑ая, ‑ае.
1. Які працягваецца два такты. Двухтактавая паўза.
2. Такі, у якім рабочы працэс ажыццяўляецца за два хады поршня, за два такты (пра рухавік унутранага згарання). Двухтактавы рухавік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
до́льнік, ‑а, м.
Від трохскладовага верша, пераходнага ад сілаба-танічнага да танічнага, у якім дапускаецца пропуск аднаго-двух ненаціскных складоў, радзей аднаго націскнога, або дабаўленне аднаго ненаціскнога склада ўнутры радка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
завізава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; зак., што.
Паставіць візу на якім‑н. дакуменце. Завізаваць пашпарт. □ — Падрыхтуйце, а я завізую, — сказаў .. [Анціп], — праект пастановы аб водпуску Крупнянскаму райвыканкому грошай на набыццё мэблі.Кавалёў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прагрэ́сія, ‑і, ж.
У матэматыцы — рад лікаў, у якім кожны атрымліваецца з папярэдняга шляхам прыбаўлення пастаяннага для данай прагрэсіі ліку (арыфметычная прагрэсія) або шляхам памнажэння на пастаянны лік (геаметрычная прагрэсія).
[Ад лац. progressio — рух наперад.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
радыеакты́ўны, ‑ая, ‑ае.
1. Якому ўласціва радыеактыўнасць. Радыеактыўныя атамы.// Які змяшчае ў сваім саставе элементы, якім уласціва радыеактыўнасць. Радыеактыўныя воды. Радыеактыўныя мінералы.
2. Абумоўлены радыеактыўнасцю, заснаваны на ёй. Радыеактыўны распад.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)