склёпка, ‑і, ДМ ‑пцы, ж.

1. Спец. Дзеянне паводле знач. дзеясл. склёпваць — скляпаць.

2. Месца, дзе скляпана што‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

транспартава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак. і незак., каго-што.

Перавезці (перавозіць) з аднаго месца ў другое. Транспартаваць гародніну. Транспартаваць жывёлу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

метаста́з

(фр. métastase, ад гр. metastasis = перамяшчэнне)

1) перамяшчэнне крывёю або лімфай узбуджальніка хваробы ў арганізме з аднаго месца на другое;

2) месца захворвання, якое ўзнікла ў выніку перамяшчэння такога ўзбуджальніка.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

ву́зкі прям., перен. у́зкий;

~кая ву́ліца — у́зкая у́лица;

в. практыцы́зм — у́зкий практици́зм;

~кае ко́а спецыялі́стаў — у́зкий круг специали́стов;

~кія інтарэ́сы — у́зкие интере́сы;

◊ ~кае ме́сца — у́зкое ме́сто

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

паро́жні поро́жний, пусто́й; (никем не занятый) свобо́дный;

п. збан — поро́жний (пусто́й) кувши́н;

~няе ме́сца — свобо́дное ме́сто;

◊ пераліва́ць з пусто́га ў ~няе — перелива́ть из пусто́го в поро́жнее

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

па́сека ж

1. Hólzschlag m -(e)s, -schläge;

2. (месца, дзе размешчаны вуллі) Bíenengarten m -s, -gärten

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

склёпка ж тэх

1. (дзеянне) Verníeten n -s, Zusámmennieten n -s;

2. (месца склёпкі) Níetstelle f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

торфараспрацо́ўка ж

1. (дзеянне) Tórfgewinnung f -;

2. (месца распрацоўкі) Tórfbruch m -(e)s, -brüche, Tórflager n -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Прыгуме́нне, прыгуме́нь ’месца, плошча каля гумна’ (ТСБМ, Янк. 2, Інстр. 2, ЛА, 4), прыгу́мнік, прыгуме́ча ’тс’ (Сержп., Бір. дыс., З нар. сл.), прыгуме́нок ’прыгуменне; месца, адроджанае ад жывёлы, на якім сушаць снапы’ (ПСл), прыгуме́ння, прыгу́ннык ’адроджанае месца для жывёлы; месца перад гумном’ (ДАБМ, Бяльк.), прыгуме́нне, прыго́мнік ’прыгуменне’ (Сл. ПЗБ), пругумэ́нне, прыгумэ́нік ’месца (пляцоўка) каля гумна; прыбудоўка да гумна’ (Шушк.), прыуме́льнік, прыгумёнка, мн. л. прыгу́мкі ’прыбудова да гумна’ (Сл. ПЗБ). Да гумно́ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вандрава́ць

(польск. wędrować, ад с.-в.-ням. wandem)

1) весці неаселы спосаб жыцця, пераязджаць з месца на месца; качаваць (пра плямёны, народы);

2) доўга хадзіць, ездзіць дзе-н.; блукаць, падарожнічаць;

3) пераходзіць ад аднаго ўладальніка да другога на працягу доўгага часу (аб прадметах).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)