пантакры́н, ‑у, м.

Спец. Лячэбны танізуючы сродак, які здабываецца з пантаў.

[Ад слова панты і грэч. krínō — аддзяляю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паўме́ра, ‑ы, ж.

Маладзейсны, недастаткова эфектыўны сродак для ажыццяўлення чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чысто́ль, ‑ю, м.

Сродак для чысткі медных, латуневых і інш. вырабаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Паліяты́ў ’лякарства або іншы сродак, які дае часовую палёгку хвораму; сродак, які дае часовы выхад з цяжкага становішча’ (ТСБМ). Праз рус. палиати́в ’часовы сродак’, дзе праз ням. Palliativ або франц. pälliatif ’тс’ < лац. palliāre ’пакрываць, ахінаць’ < pallium ’плашч’ (Гл. Фасмер, 3, 192).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

карбо́лавы, -ая, -ае.

Які змяшчае ў сабе карболавую кіслату.

К. раствор.

○

Карболавая кіслата — ядавітая вадкасць з характэрным пахам, якая скарыстоўваецца як антысептычны і дэзынфекцыйны сродак; раствор фенолу.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тэлекана́л, -а, мн. -ы, -аў, м.

Электронны сродак масавай інфармацыі, які ўяўляе сабой сукупнасць тэлевізійных праграм, сфарміраваных у адпаведнасці з сеткай вяшчання для наступнага распаўсюджання.

Спадарожнікавы т.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паліяты́ў, ‑тыву, м.

Кніжн.

1. Лякарства або іншы сродак, які дае часовую палёгку хвораму, але не вылечвае хваробы.

2. перан. Сродак, які ўяўляе сабой частковае вырашэнне задачы, які дае часовы выхад з цяжкага становішча.

[Фр. palliatif.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

агульнаўжыва́льны, ‑ая, ‑ае.

Які ўсімі ужываецца, усімі выкарыстоўваецца. Агульнаўжывальны сродак. Агульнаўжывальны выраз.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

малаэфекты́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які не дае вялікага эфекту. Малаэфектыўныя меры. Малаэфектыўны сродак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стрэптацы́д, ‑у, М ‑дзе, м.

Лекавы сродак, які выкарыстоўваецца пры стрэптакокавых захворваннях.

[Ад слова стрэпта (кок) і лац. caedere — забіваць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)