рукоположи́ть сов., церк. пасвяці́ць (у духо́ўны сан).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кардына́л, ‑а, м.

1. Вышэйшы пасля папы рымскага духоўны сан у каталіцкай царкве, адзнакамі якога з’яўляюцца чырвоны капялюш і мантыя. // Асоба, якая мае гэты сан.

2. Пеўчая птушка з ярка-чырвоным (колеру кардынальскай мантыі) пер’ем, якая водзіцца ў Амерыцы.

[Ад лац. cardinalis — галоўны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

свяшчэ́нніцкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да свяшчэнніка, уласцівы, належыць яму. Свяшчэнніцкі сан. Свяшчэнніцкая раса.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фельдма́ршальскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да фельдмаршала. Фельдмаршальскі сан. // Які належыць фельдмаршалу. Фельдмаршальскае жазло.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

holy orders [ˌhəʊliˈɔ:dəz] n. pl. eccl. свята́рства; пасвячэ́нне ў духо́ўны сан

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

кардына́л I м. (духовный сан) кардина́л

кардына́л II м., зоол. кардина́л

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кардына́льскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да кардынала (у 1 знач.), належыць яму. Кардынальскі сан. Кардынальская мантыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ordination

[,ɔrdənˈeɪʃən]

n.

пасьвячэ́ньне ў духо́ўны сан; рукапалажэ́ньне n. (у сан сьвятара́)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

пасвяці́цца, ‑свячуся, ‑свецішся, ‑свеціцца; зак., у каго.

Уст. Прыняць цасвячэнне ў які‑н. сан, у якое‑н. званне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

расстры́гчыся, ‑стрыгуся, ‑стрыжэшся, ‑стрыжэцца; ‑стрыжомся, ‑стрыжацеся, ‑стрыгуцца; пр. расстрыгся, ‑лася; зак.

Зняць з сябе духоўны сан або манаства.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)