з’я́ва, -ы, мн. -ы, з’яў, ж.

1. Тое, у чым выяўляецца сутнасць, а таксама наогул усякае праяўленне чаго-н.; падзея, выпадак.

Фізічная з.

Прыродныя з’явы.

Новыя з’явы ў грамадскім жыцці.

2. У п’есе: частка акта або дзеі, у якой склад дзеючых асоб не мяняецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

assimilate [əˈsɪməleɪt] v.

1. засво́йваць, прыма́ць;

assimilate new ideas прыма́ць но́выя ідэ́і

2. асімілява́ць; асімілява́цца;

assimilate immigrants асімілява́ць імігра́нтаў

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

перавы́хавацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

У выніку выхавання засвоіць новыя звычкі, погляды, нормы паводзін і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стаўпе́ц, ‑пца, м.

Драўляны брусок у граблях, у які заганяецца зуб’е. Граблі новыя, а стаўпец зламаўся.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́каваць сов., прям., перен. вы́ковать;

в. меч — вы́ковать меч;

в. — но́выя ка́дры вы́ковать но́вые ка́дры

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уцяка́ч, уцекача, м.

1. Той, хто ўцякае або ўцёк адкуль‑н. У [партызанскія].. рады ўліваліся ўсё новыя і новыя людзі — калгаснікі, абкружэнцы, уцекачы з нямецкага палону. М. Ткачоў.

2. Разм. Тое, што і бежанец.

•••

Даць (задаць) уцекача — тое, што і даць (задаць) дзёру (гл. даць).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прадукты́ўны, ‑ая, ‑ае.

У граматыцы — здольны ўтвараць новыя словы ці формы; які дзейнічае ў сучасны перыяд. Прадуктыўны суфікс.

[Лац. productivus.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наве́лы

[лац. novellae (leges) = новыя законы]

новы закон, які ўносіць змены ў існуючае заканадаўства.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

халя́ва, -ы, мн. -ы, -я́ў, ж.

Частка бота, якая закрывае нагу ад ступні да калена.

Прышыць новыя перады да халяў.

◊

На халяву (разм., груб.) —

1) хітруючы, нічога не робячы (жыць, пражыць і пад.); на дурніцу.

Пражыць жыццё на халяву;

2) бясплатна, дарэмна, нічога не плацячы (рабіць што-н.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

наслае́нне, ‑я, н.

1. Асадачнае ўтварэнне ў выглядзе пластоў зямлі, наслоеных адзін на другі. Геалагічныя наслаенні. Пясчанае наслаенне. // Тое, што наслоена на чым‑н. Наслаенні металаў. Наслаенне пылу.

2. перан. Новыя асаблівасці, рысы культуры, быту, характару, якія далучаюцца да старых, наслойваюцца на старыя. Новыя наслаенні ў развіцці пісьменнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)