Адбі́так (БРС, Гарэц., Др.-Падб.). Новае запазычанне з польск. odbitka.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
казю́лька, ‑і, ДМ ‑льцы; Р мн. ‑лек; ж.
Абл. Казяўка, кузурка. Да звычайнага, векавога жыцця лесу — жыцця раслін, птушак, розных мошак і казюлек — цяпер.. дадалося новае жыццё лясных людзей. Кавалёў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыпу́хласць, ‑і, ж.
Уласцівасць прыпухлага; невялікая пухліна. Прыпухласць павек. □ У прыпухласці губ, у тонкіх рысах твару я заўважыў нешта новае, нібы яна штось прадчувала, а можа, і чакала кагось важнага. Дуброўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Novus rex, nova lex
Новы цар ‒ новы закон.
Новый царь ‒ новый закон.
бел. Новы поп ‒ новае і маленне. За новым каралём ‒ дагары камлём. Новы венік чыста мяце.
рус. Новая метла по-новому метёт.
фр. C’est le balai neuf (Это ‒ новая метла).
англ. New kings make new laws (Новые короли творят новые законы).
нем. Neue Besen kehren gut (Новые мётлы метут хорошо).
Шасцімоўны слоўнік прыказак, прымавак і крылатых слоў (1993, правапіс да 2008 г.)
нава́тарства, ‑а, н.
1. Дзейнасць наватараў. Займацца наватарствам.
2. Усё новае, прагрэсіўнае, што ўводзіцца ў якой‑н. галіне дзейнасці. [Чыкуноў:] «Тое, што ўчора было наватарствам, крокам наперад, сёння ўжо стала пройдзеным этапам». Васілёнак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Абязлі́чка (БРС) < рус. обезличка (да лицо). Новае запазычанне з рускай сацыяльнай тэрміналогіі.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Бабі́на ’касета’. Рус. бобина, укр. бобіна. Новае запазычанне з франц. bobine ’шпулька’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Пасёлак ’населены пункт гарадскога тыпу’ (ТСБМ). Новае. Запазычана з рус. посёлок ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
яныча́р
(тур. yeničeri = новае войска)
1) салдат рэгулярнай прывілеяванай пяхоты ў султанскай Турцыі (да 1826 г.);
2) перан. узброены ахоўнік дэспатычнай улады, карнік, кат.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
першапрахо́дчык, ‑а, м.
Той, хто першы праклаў шлях, даследаваў, асвоіў якія‑н. краіны, тэрыторыі і пад. // Пра таго, хто пракладвае першыя шляхі ў чым‑н., першым асвойвае што‑н. новае. Першапраходчыкі новых трас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)