наста́вленный​I

1. наста́ўлены, мног. панастаўля́ны;

2. надто́чаны, мног. панадто́чваны; надста́ўлены;

3. наста́ўлены, накірава́ны; см. наста́вить​I.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

антыўра́давы, ‑ая, ‑ае.

Накіраваны супраць урада. Нічога ў дэфензіўшчыкаў не выйшла са стварэннем масавай крымінальнай справы па абвінавачванню кампартыі Заходняй Беларусі ў антыдзяржаўнай, антыўрадавай дзейнасці. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фотазды́мка, ‑і, ДМ ‑мцы; Р мн. ‑мак; ж.

Фатаграфічная здымка. Аб’ектыў апарата накіраваны на шырокі экран, да якога прымацаваны фатаграфіі, малюнкі, дыяграмы. Ідзе фотаздымка. Курто.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

штрафні́к, ‑а, м.

Разм.

1. Ваеннаслужачы, накіраваны за парушэнне воінскай дысцыпліны ў штрафную часць.

2. У спорце — ігрок, часова пазбаўлены ўдзелу ў гульні за парушэнне правіл.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

антыімперыялісты́чны

(ад анты- + імперыялізм)

накіраваны супраць імперыялізму, проціпастаўлены яму.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

northward [ˈnɔ:θwəd] adj. паўно́чны (пра напрамак); які́ размешчаны на по́ўнач ад; які́ накіраваны/зве́рнуты на по́ўнач;

a northward journey падаро́жжа на по́ўнач/у паўно́чным напра́мку

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ла́кавы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да лаку ​1. Лакавыя фарбы. Лакавы бляск. // Які ўтрымлівае лак ​1. Лакавы раствор.

2. Пакрыты лакам ​1; накіраваны. Лакавыя туфлі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

антынацыяна́льны

(ад анты- + нацыянальны)

накіраваны супраць нацыянальнага, варожы інтарэсам нацыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

дырэкты́ва

(фр. directive, ад с.-лац. directives = накіраваны)

распараджэнне, кіроўнае ўказанне вышэйшага органа ніжэйшаму.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

дэкада́нс, ‑у, м.

Кніжн.

1. Заняпад, культурны рэгрэс.

2. Тое, што і дэкадэнцтва. Сатырычныя вершы [Крапівы] былі накіраваны супраць тых, хто спрабаваў перанесці ў нашу паэзію прыёмы паэтыкі дэкадансу. Пшыркоў.

[Фр. décadence.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)