графі́т, ‑у, М ‑фіце, м.

Мінерал цёмнага колеру — найбольш устойлівая разнавіднасць вугляроду (скарыстоўваецца для вырабу карандашоў, вогнетрывалых тыгляў і пад.).

[Ням. Graphit.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дручо́к, ‑чка, м.

Разм. Памянш. да друк ​2; невялікі друк. Найбольш ураджайныя і надломленыя ветрам галіны былі падпёрты дручкамі. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выраша́льны, ‑ая, ‑ае.

Які можна вырашыць, які паддаецца вырашэнню. Вырашальная праблема. // Найбольш важны, асноўны; рашаючы. Вырашальны момант. Вырашальны год пяцігодкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рацыяналіза́цыя, ‑і, ж.

Арганізацыя якой‑н. дзейнасці найбольш мэтазгоднымі, рацыянальнымі спосабамі; удасканаленне, паляпшэнне. Рацыяналізацыя працэсаў вытворчасці. Рацыяналізацыя працы. Бюро рацыяналізацыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эспера́нта, нескл., н.

Штучная міжнародная мова, створаная польскім урачом Заменгофам у канцы 19 ст. на матэрыяле найбольш пашыраных еўрапейскіх моў.

[Ад фр. esperer — спадзявацца.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

llermist

1.

a найбо́льшы

die ~e Zeit — бо́льшая ча́стка ча́су

2.

adv найбо́льш

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

паўнаво́ддзе, ‑я, н.

Высокі ўзровень вады (у рацэ, возеры і пад.), а таксама перыяд, калі рэкі, азёры і пад. найбольш паўнаводныя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

суперэлі́та, ‑ы, ДМ ‑эліце, ж.

Насенне самых лепшых, адборных раслін, якое найбольш поўна перадае ўсе адзнакі і ўласцівасці пэўнага сорту.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ужыва́льны, ‑ая, ‑ае.

Які часта, шырока ўжываецца; агульнапрыняты. Найбольш ужывальнымі суфіксамі назоўнікаў жаночага роду з’яўляюцца наступныя: ‑к-а.., ‑антк-а. Граматыка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чапра́к, ‑у, м.

Найбольш тоўстая і моцная частка скуры са спіны жывёлы, што ідзе на выраб падэшвы і для тэхнічных патрэб.

[Цюрк.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)