раўнава́ць​I

1. (выраўноўваць) ébnen vt, planíeren vt; geráde máchen (выпростваць);

2. (лічыць аднолькавым) gléichmachen аддз. vt, áusgleichen* vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

consequential

[,kɑ:nsɪˈkwenʃəl]

adj.

1) які́ лягі́чна, пасьлядо́ўна выніка́е

2) які́ лі́чыць сябе́ ва́жным

3) ва́жны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

deem

[di:m]

v.

ду́маць, лічы́ць, уважа́ць

I deem it important — я лічу́, што гэ́та ва́жна

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

пуп, -а, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Упадзіна на сярэдзіне жывата пасля адпадзення пупавіны.

2. Страўнік у птушак.

Курыны п.

3. Круглае ці вострае заканчэнне розных прадметаў (разм.).

Дарабіць п. у шапцы.

◊

Браць на пуп (разм.) — цяжка падымаць, перанапружвацца.

Пуп зямлі (разм., іран.) — пра таго, хто лічыць сябе галоўным, цэнтрам чаго-н.

|| памянш. пупо́к, -пка́, мн. -пкі́, -пко́ў, м. (да 1 і 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

эўдэмані́зм

(гр. eudaimonismos, ад eudaimonia = шчасце)

этычны прынцып, які асновай маральнасці лічыць імкненне чалавека да асабістага шчасця.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фіна́нсы, ‑аў; адз. няма.

1. Сістэма грашовых адносін, а таксама сукупнасць усіх грашовых сродкаў, якія маюцца ў распараджэнні дзяржавы. Дзяржаўныя фінансы.

2. Разм. Грошы, грашовыя справы. Паненкі пачалі лічыць свае фінансы, але, убачыўшы мяне, змоўклі. Карпюк.

[Лац. financia — даход.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

poczytywać

незак. лічыць;

poczytywać komu za złe — ставіць каму ў віну

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

account​2 [əˈkaʊnt] v. лічы́ць, разгляда́ць;

account for тлума́чыць, растлума́чваць;

His illness accounts for his absence. Яго няма, таму што ён хворы.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

просчи́тывать несов.

1. (пересчитывать) пералі́чваць; (подсчитывать) падлі́чваць; (считать) лічы́ць;

2. (делать ошибки в подсчёте) аблі́чвацца; см. просчита́ть​ 1, 2;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падлічы́ць, ‑лічу, ‑лічыш, ‑лічыць; зак.

Палічыўшы, вызначыць суму, колькасць каго‑, чаго‑н.; падвесці вынікі. Сільчанка ўстаў з-за стала, каб падлічыць узнятыя рукі. Мележ. Стоячы каля хаты, Канстанцін Міхайлавіч падлічыў, колькі год пасаджаным яго рукамі дрэвам. Лужанін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)