warhorse [ˈwɔ:hɔ:s] n.

1. баявы́ конь

2. infml вая́ка, стары́ во́ін, быва́лы салда́т

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

нараві́ць, -раўлю́, -ро́віш, -ро́віць; незак.

1. Дагаджаць.

Госцю трэба н.

2. з інф. і злуч. «каб». Імкнуцца, старацца.

Конь увесь час наравіў сарвацца з месца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

застая́лы, -ая, -ае.

1. Які доўгі час прастаяў, не рухаўся.

З. конь.

2. Які страціў свежасць ад працяглай нерухомасці.

Застаялая вада.

|| наз. застая́ласць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

ко́нны, -ая, -ае.

1. гл. конь.

2. Які прыводзіцца ў рух коньмі.

Конная касілка.

3. Які мае адносіны да конніцы; кавалерыйскі.

К. ўзвод.

К. атрад.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

пана́дзіцца, -джуся, -дзішся, -дзіцца; зак., з інф. і без дап.

Набыць звычку рабіць што-н. непажаданае.

Зайцы панадзіліся ў сад.

Конь панадзіўся хадзіць у авёс.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

сі́ўка, -і, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ сі́ўцы, Т -ай (-аю), ж., мн. -і, сі́вак (разм.).

Конь сівой масці.

Ну, варушыся, с.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

ара́бскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да арабаў. Арабская мова. Арабскае мастацтва.

•••

Арабсяі конь гл. конь.

Арабскія лічбы гл. лічба.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыпражны́, ‑ая, ‑ое.

1. Такі, якога прыпрагаюць. Прыпражны конь.

2. у знач. наз. прыпражны́, ‑ога, м. Конь, запрэжаны ў прыпрэжку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

малое́зженый малае́зджаны;

малое́зженая доро́га малае́зджаная даро́га;

малое́зженая ло́шадь малае́зджаны конь.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

пристяжно́й

1. прыпражны́;

2. сущ. прыпражны́, -но́га м., прыпражны́ конь.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)