◎ Карва́ты ’закарузлы, закарэлы’ (Нар. лекс.) < *кара‑ ваты да каравы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лу́скацца, ‑аецца; незак.

1. Зал. да лускаць (у 1 знач.).

2. Трэскацца, лопацца, распаўсюджваючы сухі кароткі гук. Стылі .. на с[цю]жы старыя сосны-каржакі, лускалася ад марозу кара на маладым сасонніку. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ана́фема

(гр. anathema)

1) адлучэнне ад царквы, праклён як самая суровая кара ў хрысціянстве;

2) перан. асуджэнне, звязанае з разрывам адносін.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

skorupa

ж.

1. шкарлупіна;

skorupa orzecha — шкарлупіна арэха;

2. панцыр;

skorupa żółwia — панцыр чарапахі;

3. чарапок;

4. кара;

skorupa ziemska — зямная кара

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

кортыкатрапі́н

(ад лац. cortex, -icis = кара + гр. trope = змена)

тое, што і адрэнакортыкатропны гармон.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Карэ́ць ’чарсцвець, станавіцца закарузлым ад гразі, цвярдзець’. Да кара́ (гл.) (= пакрывацца карой).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Лабуя́тнік ’ліпняк, ліпавыя палкі, з якіх знята кара’ (Бяльк.). Да лубуятнік (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Луплёнкі ’аблупленая кара’ (паст., Сл. ПЗБ). Да лупіць 1 (гл.) > дзеепрыметнік луплёны.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Sühne

f -, -n

1) пакацнне

2) ка́ра; по́мста, адпла́та

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Rínde

f -, -n

1) кара́, лы́ка

2) ко́рка; скары́нка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)