Pátzer

m -s, - разм. дрэ́нны рабо́тнік, халту́ршчык

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

какафо́нія

(гр. kakophonia, ад kakos = дрэнны + phone = гук)

негарманічнае спалучэнне гукаў, непрыемнае для слыху (у музыцы, вершах).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

праві́ннасць, ‑і, ж.

Дрэнны ўчынак; віна. — Спроба залезці ў клуб — не адзіная правіннасць Сцяпана Грыбоўскага. Курто. Была.. [маці] крыклівая і не даравала мне нават маленькай правіннасці. Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сла́ба,

1. Прысл. да слабы.

2. у знач. вык. Пра дрэнны стан, недахоп чаго‑н. Вясна яшчэ калі будзе, а з кормам ужо зусім слаба. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

bungler

[ˈbʌŋglər]

n.

дрэ́нны рабо́тнік; бракаро́б -а, парта́ч -а́ m., парта́чка f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Вунія́т ’падманшчык, дрэнны чалавек’ (Бяльк.). Гл. уніят.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

haniebny

1. ганебны, бясслаўны, нікчэмны;

2. вельмі кепскі; дрэнны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

◎ Пушчы́ны ’смецце, амецце’ (ТС). Да пусты ’непатрэбны, дрэнны’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

спагна́ць, -ганю́, -го́ніш, -го́ніць; -гані́; -на́ны; зак., што.

1. Прымусіць аддаць прызначанае.

С. доўг.

С. штраф.

2. на кім. Атрымаць задавальненне, выліўшы свой гнеў, дрэнны настрой на каго-н.

С. злосць на дамашніх.

|| наз. спагна́нне, -я, н. (да 1 знач.).

|| незак. спаганя́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; наз. спаганя́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

неблагови́дный

1. уст. (некрасивый, непривлекательный) несамаві́ты, нязгра́бны, непрыго́жы;

2. (предосудительный) нядо́бры, дрэ́нны, несамаві́ты; непрыго́жы; (неприличный) непрысто́йны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)