Вы́вад1 (БРС) ’заключэнне’ (Др.-Падб., Яруш.), укр.вивід ’вывад, вынік’, рус.вывод ’заключэнне, вынік’, польск.wywód ’доказ, тлумачэнне, высвятленне’, чэш.vývod ’вывад, заключэнне’, славац.vývod ’тс’. Утворана бязафіксным спосабам ад дзеяслова выво́дзіць (да вадзі́ць), значэнне ’заключэнне, вынік’ другаснае на падставе першаснага ’вывядзенне каго-небудзь або чаго-небудзь за межы чаго-небудзь’ (Шанскі, 1, В, 219; Брукнер, 628).
Вы́вад2, ву́вод: «ейцэ на вуводзі», г. зн. ’наклюнутае’ (КСТ). Утворана шляхам зваротнай дэрывацыі ад выво́дзіць ’выседжваць (яйка)’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
а́лібі
(лац. alibi = у іншым месцы)
юр.доказ невінаватасці абвінавачанага, заснаваны на тым, што ён у момант, калі адбывалася злачынства, знаходзіўся ў іншым месцы.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
Сцеп ’стэп, бязлесная роўная мясцовасць’ (Бяльк., Косіч, ТС), степ ’тс’ (Растарг.). Гл. стэп; формы з цеканнем, магчыма, сведчаць пра архаічны характар слова, у сувязі з чым уяўляе цікавасць алб.step ’вострая вяршыня; вяршыня скалы’, якое Арол (Этимология–1983, 140) разглядае як доказ існавання ў паўднёваславянскім арэале адпаведніка прасл.*stьpь ’гара, узвышша’, што ўзгадняецца з перанесеным анатамічным тэрмінам прасл.*stьpь ’спіна’ (Куркіна, Этимология–1983, 24); паводле Борыся (Etymologie, 408), зыходнае значэнне для славянскіх лексем ’штосьці крутое, застыўшае, цвёрдае’. Гл. і сцяна.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
irresistible[ˌɪrɪˈzɪstəbl]adj.
1. непераадо́льны;
an irresistible impulse нястры́мны пары́ў
2. (to) надзвы́чай прыва́бны;
Her smile was irresistible. У яе была чароўная ўсмешка.
3. перакана́ўчы;
an irresistible argument неабве́ржны до́каз
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
аргуме́нт
(лац. argumentum)
1) факт, які прыводзіцца для пацвярджэння, абгрунтавання чаго-н.; доказ, довад;
2) мат. незалежная пераменная велічыня, ад змянення якой залежыць змяненне другой велічыні, што называецца функцыяй.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
рэч, -ы, мн. -ы, -аў, ж.
1. Асобны прадмет, выраб.
Антыкварная р.
2. Тое, што належыць да асабістай рухомай маёмасці.
Чамадан з рэчамі.
Цёплыя рэчы.
3. Пра творы навукі, мастацтва.
Ён напісаў цудоўную р.
Слабая р.
4. Нешта, нейкая з’ява, абставіны.
Складаная р. жыццё.
Дзіўная р.! (вокліч, які паказвае на моцнае ўражанне). Называць рэчы сваімі імёнамі (гаварыць прама, не хаваючы ісціны).
|| прым.рэ́чавы, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).
Р. мяшок.
Р. доказ.
Рэчавае права (маёмаснае права валодання рэчамі). Рэчавая хвароба (цяга да набывання рэчаў у 2 знач.; набывальніцтва, рэчавізм).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
рэ́чавы
1. вещево́й;
р. мяшо́к — вещево́й мешо́к;
~вае забеспячэ́нне — вещево́е дово́льствие;
2. ве́щный;
~вая мета́фара — лит. ве́щная мета́фора;
3. веще́ственный;
○ р. до́каз — юр. веще́ственное доказа́тельство;
~вае пра́ва — юр. ве́щное пра́во
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Wáhrheitsbeweis
m -es, -e до́казі́сціны
den ~ führen — юрыд. дака́зваць і́сціну
den ~ ántreten* — прысту́піць да до́казу і́сціны
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
дакумента́льны
(польск. dokumentalny, ад лац. documentum = доказ, сведчанне)
1) які мае адносіны да дакумента (напр. д. матэрыял);
2) заснаваны на дакументах, на жыццёвых фактах (д. фільм);
3) уласцівы дакументам (д-ая дакладнасць).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
дакумента́цыя
(ням. Dokumentation, ад лац. dicumentum = доказ, сведчанне)
1) сукупнасць дакументаў, прысвечаных якому-н. пытанню (напр. тэхнічная д.);
2) абгрунтаванне чаго-н. пры дапамозе дакументаў (напр. дакладная д. падзей).
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)